~ Χριστούγεννα ~

Ήρθαν και έφυγαν σε μια στιγμή ...

ήρεμα και απλά...

για εμάς διπλή γιορτή....

Ο γιος μας έγινε 2 χρονών !!!

Μεγάλωσε ... και αυτός σε μια στιγμή! Έχω να πω πολλά για αυτό μα άλλη ώρα..σε άλλο ποστ.

Πέρασα όμορφα ..έζησα το παραμύθι,ένιωσα τη μαγεία των Χριστουγέννων βαθιά μέσα μου..

Οι τρεις μας μια αγκαλιά ..μια γιορτή μια...μια μεγάλη αγάπη!

Καλά να είμαστε...

Υγεία για όλους ...υγεία και δικαιοσύνη για όλους..υγεία και αγάπη κι όλα τα άλλα έρχονται!

Και τώρα τι έμεινε να πω ...α, ναι

Καλή πρωτοχρονιά..

καλή βδομάδα ....

καλή...νύχτα

καλώς ήρθες χιονάκι..

Πέρασε και αυτό το Σουκού ...
και ήταν ένα τέλειο παγωμένο Σουκού με το βουνό απεναντί μας στα λευκά ντυμένο απο την κορυφή ως τα νύχια, τις νιφάδες να χορεύουν έξω απ'τα θωλά παράθυρα και μέσα οι τρείς μας με το τζάκι να καίει φουλαρισμένο απο ξύλα!
Ζεστή θράκα με κατακόκκινα κάρβουνα ζέσταιναν την ατμόσφαιρα του σπιτιού!
Το μωρό είχε κάτι κόκκινα μαγουλάκια και ήταν σαν βλαχάκι είχε πολύ πλάκα.
Εγώ αν και αρκετά φορτωμένη με πολλές σκέψεις και έννοιες προσπαθούσα να χαλαρώσω και να απολαύσω όλο αυτο!
Η αγκαλιά του άντρα μου και τα χαχανιτά του μικρούλη πρίγκιπα βοήθησαν πολύ.
Και να που ήρθε η Δευτέρα..τελευταία φοβάμαι πολύ όταν φεύγει ο Γιάννης κοιτάω την πόρτα και μετράω τα λεπτά να γυρίσει και μου μοιάζουν αιώνες.
Μου λείπει η παρέα του και η σιγουριά όταν δεν είναι πλάι μου, όλο νιώθω πως κάτι θα γίνει και θα είμαι μόνη και αβοήθητη.
Τελικά δεν μου αρέσουν οι Δευτέρες και μάλλον ποτέ δεν μου άρεσαν ....


Ελπίζω να ξανάρθει σύντομα κι αλλο κρύο ,κι άλλο χιόνι και αυτή τη φορά να κρατήσει πολύ..να ασπρίσει ο τόπος να χαρούμε χειμώνα και χουζούρι..


Καλή εβδομάδα!

Merry Christmas xo xo xo

Σήμερα πέρασα τέλεια ,για πρώτη φορά η μέρα μου φάνηκε τεράστια και την πέρασα πραγματικά ζηλευτά..

Στολίσαμε το σπίτι ,το δέντρο και φτιάξαμε όμορφες Χριστουγεννιάτικες γωνίτσες.

Φτιάξαμε κουραμπιέδες και πολλά άλλα. Ο φούρνος βάρεσε τρελές υπερωρίες σήμερα,

αλλά το ίδιο τρελές ήταν και οι μυρωδιές μέχρι και ψωμάκι φτιάξαμε!!

Ο Γιάννης είχε φτιάξει ατμόσφαιρα ,είχε κατεβάσει 1000 τραγούδια χριστουγεννιάτικα που έπαιζαν όλο το πρωί καθ' όλη

τη διάρκεια του στολισμού!

Ο μικρός ήταν ξετρελαμένος με τα φωτάκια και τα στολίδια αλλά και με τους <<κούμποι>> του που δεν είναι άλλοι από τους κουραμπιέδες! Απλά για το Μηνάκο μας οι κουραμπιέδες είναι κούμποι.

Έτρεχε από εδώ κι από 'κει και παράλληλα έπαιζε και με τα καινούρια παιχνίδια του.

Την προηγούμενη μέρα είχαμε πάει στα Jumbo και εκεί νονός και μπαμπάς ξεπαραδιάστηκαν κανονικά!
Η πιο γλυκιά σπατάλη ήταν αυτή...δυο καρότσια γεμίσαμε σκέτη τρέλα!!

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν πραγματικά εορταστικό πέρα για πέρα ..και με συγκίνησε πολλές φορές μα κανείς δεν το πήρε χαμπάρι, ούτε καν ο άντρας μου όταν για πλάκα σηκώσαμε ένα διακοσμητικό γκι για να φιληθούμε από κάτω..
Το βράδυ μας επισκέφτηκε και η μαμά μου..χάρηκα πολύ που την είδα και γενικά αυτό το Σουκου ήταν μια γιορτή ή μάλλον η αρχή της γιορτής γιατί σε 15 μέρες έχουμε γεννέθλια θα σβήσουμε το δύοοοοο!!!

Eλάτε να σας ξέναγήσουμε λοιπόν στο εορταστικό μας σπίτι!!

η φάτνη μας

τα κεράκια μας

 Ο ΘΗΣΑΥΡΌΣ ΜΑΣ

ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΞΕΤΡΕΛΑΘΕΙ 

 με τα νέα του παιχνίδια

δύο εκ των οποίων βλέπετε παρακάτω

 

 

Χριστούγεννα προσεχώς και όχι μόνο.

Χριστούγεννα...

Μέχρι και πριν τρία χρόνια τα μισούσα

γιατί τα Χριστούγεννα του 1993 τα πέρασα μέσα σε ένα νοσοκομείο

κλαίγοντας και παρακαλώντας να μην χάσω μπαμπά μου.....

Θυμάμαι να βλέπω τον κόσμο και τα βεγγαλικά τις πρωτοχρονιάς από τους βρώμικους από το καυσαέριο φωταγωγούς του Ευαγγελισμού..

Και ύστερα ή ελπίδα πως τα επόμενα Χριστούγεννα θα είμαστε μαζί..που χάθηκε τόσο γρήγορα τόσο ξαφνικά και με σακάτεψε στα πιο όμορφα μου χρόνια..αλλά και για όλη μου τη ζωή..

άδικα ...αναπάντεχα...ξαφνικά...χωρίς καν να πούμε αντίο χωρίς καν να μπορώ να θυμηθώ πια ήταν η τελευταία του λέξη....

Μισούσα τα Χριστούγεννα...γιατί ήμουν μόνη χωρίς εκείνον..

με χίλια άτομα μαζί αλλά χωρίς εκείνον.

Τα Χριστούγεννα του 2008 οχτώ η ζωή με έκανε να αλλάξω σκέψη και συναισθήματα..

και ο λόγος ότι εκείνα τα Χριστούγεννα έφερα στο κόσμο το αγγελούδι μου.

Ένα υγιέστατο αγοράκι,ένα απαλό και αθώο μωράκι που μοσχοβόλαγε αγνότητα.

Γέννησα στις 20-12-08 ώρα 15.05.

Και βγήκα με το μωρό μου από το μαιευτήριο παραμονή Χριστουγέννων...

Ο ερχομός του γιορτή..και όλα γύρω ξαφνικά όπως σκοτείνιασαν κάποτε ,φωτίστικαν...

Τώρα πια γεννέθλια και Χριστούγεννα πάνε μαζί!!

Αύριο ξεκινάμε λοιπόν ...ετοιμασίες

για τα γεννεθλιά του...αλλά και για τα Χριστούγεννα...

Δέντρα,δώρα,φωτάκια,γλυκά και πολλά χαμόγελα!!!

Να είσαι καλά ψυχή μου,φως και νόημα της ζωής μου

να είσαι γερός και δυνατός και εγώ θα κάνω ότι μπορώ για να γελάς ...

HELLO ..ATHENS METRO MALL

Επιτέλους το shopping therrapy έφτασε στην πόρτα μου...
τρόπος του λέγειν shopping therrapy γιατι στη φάση που είμαστε μόνο economy therrapy πρέπει να κάνω ...αλλά χάρηκα πάρα πολύ που επιτέλους θα σταματήσω να τρέχω στο mall  του Αμαρουσίου και θα μπορώ σε πέντε λεπτά να βρίσκομαι εκεί και να κάνω βολτόυλες με το μπομπιράκι μου,αλλά και να πηγαίνουμε σινεμά με το μωρό μου σαν άνθρωποι χωρίς να χρειάζεται να τρέχουμε στην επιστροφή!!
Επίσης η κολλητή μου θα έχει ενα λόγο παραπάνω να μας επισκέπτεται πιο συχνά .. το ακούς Ριτσάκι μου??
Αλλά πέρα απο αυτό ειναι πολύ θετικό το οτι άνοιξαν και πολλές θέσεις εργασίας!
Πραγματικά έτυχε να έχω ένα πολυ γνωστό άτομο που δουλεύει εκεί ως υπέυθυνος και μου έλεγε πως αυτό το εμπορικό θα δώσει πολλές δουλειές..
κρίμα που στη φάση που είμαι δεν μπορώ να πάω για δουλειά!
΄Μολις γίνω καλά όμως τώρα που έχουμε και τα μέσα θα ζητήσω να με βάλει στα village να βλέπω και ταινιούλες ...
ή καλήτερα στο Hondo ? Τέλος πάντων ας γίνω καλά και πάω και στην καθαριότητα!!

Άλλο ένα καινούριο μαγαζί που ήρθε διπλα μας είναι ο νέος Μουστάκας..το μόνο κακό είναι οτι όλα αυτα ήρθαν σε μια εποχή που λες το ευρώ ευράκι και δυστυχώς θα αρκούμαστε στο οφθαλμόλουτρο!!
Δεν πειράζει ..τι να γίνει ..

'Αντε να στολίσουμε και το δεντράκι μας μες τη βδομάδα να φτιάξω και κανα κουραμπιέ καμιά διπλίτσα κανά μελομακάρονο να μυρίσει το σπίτι "μανούλα και χριστούγεννα" που λέει και ο Γιάννης και να ευχηθούμε όλα μα όλα να πάνε καλά!!!Φέτος θα φτιάξω και μπισκοτοανθρωπάκια (σαν αυτά στο Shrek) αλλά και μπισκοτόσπιτο!Έχω πάρει υλικά απο μέρες!!
Όποιος κάνει δίαιτα ας προσέλθει!!!!

Αχ,υγεία και αγάπη να υπάρχει....σε αυτή τη τόσο σύντομη και μύζερη ζωή μας μόνο αυτά τα δύο έχουν αξία..αλλά και αυτά στις μέρες μας γνωρίζουν μεγάλη κρίση τελικά!

Τι μου συμβαίνει?

Αν κοιτάξω πίσω θα δω μία Κατερίνα που έχανε τον έλεγχο και δε σταμάταγε αν δεν τα έκανε όλα γυαλιά καρφιά....
Τώρα τίποτα όταν γίνει ,ότι κι αν είναι αυτό που θα με κάνει να κλάψω και να πληγωθώ πάει και χώνεται τόσο βαθιά μέσα μου και κάθεται εκεί μέχρι να με αρρωστήσει..
Σκέψεις πολλές και διάφορες κουράζουν το μυαλό μου και ένα σωρό πίκρες μου μαυρίζουν την ψυχή..
Είναι και η κούραση είναι και η εξάντληση είναι όλα που με έκαναν πια να χάσω όλες τις δυνάμεις..
Και όμως κάθε μέρα παλεύω ..όχι για εμένα για το παιδάκι μου..για αυτό το ένα και μοναδικό δώρο ζωής που μου έστειλε ο Θεός..
Μα τελευταία νιώθω πως οι αντοχές μου δεν είναι αυτές που ήταν..δεν έχω πια κουράγιο ούτε να κλάψω...πόσο μάλλον να ξεσπάσω όσο κάποτε..
Οι ευθύνες πολλές και εγώ νιώθω πολύ μικρή πια απέναντί τους...
Όλα γίνονται τόσο γρήγορα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα αλλάξω.
Φοβάμαι πολύ για πολλά πράγματα..
Ακόμα και ο ύπνος μου πια έγινε μαρτύριο ..κάθε βράδυ τα ίδια όνειρα..τα ίδια πετάγματα!
Την τελευταία βδομάδα έχω και το μωρό με πυρετό να ψήνεται και να κλαίει και εγώ να τον γυρίζω πέρα δώθε από δωμάτιο σε δωμάτιο στα χέρια και εκείνο να σπαρταράει ..μέρα και νύχτα..
Όλα μαζί...και από την άλλη η πίεση του Γ. για να φύγουμε οριστικά από Ελλάδα..
Το έχει βάλει στο πρόγραμμα και κάνει τα πάντα για να γίνει πράξη ...μα εγώ δεν μπορώ να το δεχτώ έτσι απλά...εδώ είναι η ζωή μου ....όλα είναι εδώ!
Η οικονομική κρίση και η αναβολή του δικαστηρίου μας έβγαλαν εκτός ελέγχου και ο Γ θεωρεί ότι στην Αυστραλία θα βρούμε την γη της επαγγελίας και όλα ως δια μαγείας θα αλλάξουν!

Έχω πιεστεί πολύ...κι όμως δεν λέω λέξη...κατεβάζω το κεφάλι και προχωρώ!
Χτες κοίταγα το ποδηλατάκι μου στο υπόγειο..σκονισμένο ....πόσο θα ήθελα να κάνω μια βόλτα...
μα δεν έχω χρόνο πια για τίποτα...πήγα και το ξεσκόνισα να γυαλίσει πάλι!
Αύριο θα του ρίξω ένα σεντονάκι ..δεν θέλω να σκονίζεται δεν του πάει η σκόνη..έχω τις πιο γλυκιές αναμνήσεις με αυτό..και δεν θέλω σκόνες πάνω τους..
Αν είχα λίγη βοήθεια όλα θα ήταν αλλιώς..αν μη τι άλλο θα πρόσεχα λίγο περισσότερο και το θέμα της υγείας μου που δεν είναι αστείο.
Με έχει καταβάλει πολύ η κούραση και το παράπονο με πιάνει πολύ εύκολα ... δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό πια..
Πόσο άλλαξα Θεέ μου ...τι μου συμβαίνει?

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ...ΜΗΝΆΚΟ ΜΟΥ

Το φεγγάρι βουτάει σ΄ασημένια νερά
μεσ΄το φως με ξυπνάει η ζωή ξεκινά
δε με νοιάζει το χτες απ΄το πριν στο μετά
με μια σου αναπνοή στο πρώτο σου φιλί
σε παλάτια ψηλά σ΄έχω εγώ βασιλιά στα όνειρά μου
Νιώθω πια δυνατή στης ζωής τη πηγή
την ουσία να βρω φτάνει να σ΄έχω εδώ
αγιασμός η βροχή διψασμένη μου γη
θα παλεύω για μας αν εσύ μ΄αγαπάς
αν εσύ μ΄αγαπάς...
Στους εφτά ουρανούς τα σκαλιά θ΄ανεβώ
με στρατιώτες χρυσούς θησαυρούς να σου βρω
στη μικρή μου καρδιά καλοκαίρι ξανά
εσύ αν μ΄αγαπάς εσύ αν μ΄αγαπάς
κάνω εγώ προσευχές ό΄τι θέλω να θες στα όνειρά μου
Νιώθω πια δυνατή στης ζωής τη πηγή
την ουσία να βρω φτάνει να σ΄έχω εδώ
αγιασμός η βροχή διψασμένη μου γη
θα΄ναι η τύχη με μας αν εσύ μ΄αγαπάς
παρελθόν συννεφιά και φιλιά αδιάφορα
ήρθες κι έφερες φως ο δικός μου Θεός
αγκαλιά μου εσύ ξεκινάει η γιορτή
θα΄ναι η τύχη με μας αν εσύ μ΄αγαπάς
αν εσύ μ΄αγαπάς αν εσύ μ΄αγαπάς...

http://www.youtube.com/watch?v=Rp0MkAtiDdE

Στο αφιερώνο ψυχουλινάκι μου

σ'αγαπώ τόσο πολύ μικρό μου γιοκάκι...

ήρθαν τα δύσκολα ....

Δεν ξέρω τι συμβαίνει ...πάντως τα θεμέλια της οικογενειακής αλλά και συζυγικής μου ευτυχίας
δέχονται πολλά χτυπήματα τελευταία.
Πάνω που έλυσα  το πρόβλημα που είχα με το θέμα του μωρού αλλά και τη βοήθεια που χρειαζόμουν προσλαμβάνοντας μια κοπελίτσα για λίγες ώρες δύο φορές την εβδομάδα ,τώρα ήρθε να προστεθεί καπάκι κάτι άλλο ακόμα χειρότερο.
Τι είναι αυτό? Τα πεθερικά μου...

Και από ότι φαίνεται αυτός που μου έλεγε πως  υπάρχουν και χειρότερα, αυτά εννοούσε..
γιατί αυτό το κεφάλαιο που άνοιξε απόψε ίσως να μου κλείσει το σπίτι!!!

Από πού να αρχίσω δεν ξέρω αλλά καλύτερα να μην το πιάσω από την αρχή δεν έχω τόσο κουράγιο.
Το θέμα είναι ότι τα πεθερικά μου κράτησαν πολύ κακό τιμόνι και συνεχίζουν να κρατάνε,σε ότι αφορά τα οικονομικά.
Η αδερφή του άντρα μου 25 Μαΐων ζωντόβολο το έχει ρίξει στο καζίνο και τα τρώει εκεί προφανώς ή όπου αλλού της δοθεί ευκαιρία .Μια φορά στο σπίτι δεν πέφτει ούτε σέντ.
Με αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα ο πεθερός μου μας κάλεσε απόψε να μας ζητήσει οικονομική βοήθεια.
Άντε και καλή αρχή ....
Αυτοί που δεν υπήρξαν ποτέ πουθενά που δεν έστειλαν για το μωράκι μια κάρτα που έχουν ξεχάσει τι παει να πει γεννεθλια ,γιορτές ,Χριστούγεννα ,Πάσχα γενικά τι πάει να πει έχω ένα εγγόνι
αλλά και ένα παιδί βρε αδερφέ ε, αυτοί οι άνθρωποι απόψε μας ζήτησαν οικονομική βοήθεια..
Δεν ξέρω έχω πολλά στο κεφάλι μου και όλα ανακατεμένα ούτε να γράψω δεν μπορώ ,θολώνει η σκέψη μου απόψε και χάνομαι.
Θα κάνω μια προσπάθεια να τα σουμάρω.
Ο Γ. παίρνει 800 ευρώ μέχρι πρότινος ήταν άνεργος και έδινε μάχες για να πάρει πίσω το συνεργείο που ο και πάλι άμυαλος πεθερός μου νοίκιασε για να την κάνουν οικογενειακός για Αυστραλία.
Οι μάχες φρέναραν λόγο αναβολών και λόγο οικονομικής κρίσης.
Μένουμε λοιπόν στα 800 + ένα νοίκι 500 ευρώ που πέρνουμε απο το νοικιασμένο μαγαζί τους =1300 - 500  όμως και πάλι γιατι φεύγοντας του άφησαν πίσω προίκα 4 δάνεια βλέπεις..συνεπώς βάζουμε και κάτι της από την τσεπούλα μας για μαλακίες άλλων..συνεπώς το σύνολο παραμένει 800 ευρώ ξανα.

Στη οικογένεια του άντρα μου υπάρχουν τρεις ενήλικες εκ των οποίων δουλεύουν οι δύο πατέρας και κόρη.Η πεθερά μου όλη μέρα ψωνίζει από το νετ γιατι απλά βαριέται να δουλέψει.Ποτέ δεν δούλεψε.
Τώρα θα το κάνει?Για την κόρη τα είπα πιο πάνω.
Έχουν φεσώσει όλους τους συγγενείς τώρα ήρθε η σειρά μας μάλλον.

Το κακό είναι ότι ο Γ. κάνει ότι δεν βλέπει και θα πέσει μέσα στο λάκο.
Αν γίνει η αρχή χαθήκαμε....
αυτοί οι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με τα λεφτά και αδυναμία στα χρέη,αλλεργία στη δουλειά και αγάπη στη ζητιανιά.
Εγώ πια στάση να κρατήσω?
Θα πούλαγα και τα σωθικά μου για να μη λείψει από το παιδί μου τίποτα θα έφτανα στο πάτο για να του παρέχω μια αξιοπρεπή ζωή μα ποτέ δε θα του τράβαγα την μπουκιά από το στόμα γιατί εγώ πεινάω!

Είμαι πολύ μικρή για να ορίσω τη λέξη γονιός αλλά αυτό που νιώθω για αυτό το πλάσμα που γέννησα και με τόσο κόπο ανασταίνω μέρα νύχτα είναι αυτό που με κάνει να λέω όλα για εκείνο.
Ανακαλύπτω όμως πως κάποιοι άλλοι έχουν αλλάξει τους ρόλους και αντί να δίνουν μόνο παίρνουν και μόνο ζητάνε...
Για αυτό το αγγελούδι δεν έδωσαν δεκάρα, το ίδιο και για εμένα και όσο για αυτόν τον άνθρωπο που ονομάζουν παιδί τους εκεί πια κι αν δεν έδωσαν τίποτα ,ούτε τηλ δεν τον έπαιρναν αλλά τώρα που χρειάζονται λεφτουδάκια θυμήθηκαν τον αριθμό!!
Έχω αηδειάσει και κλείνω εδώ ......

είμαστε μονάχοι....

Πέρασαν δυο μήνες.
Μπήκα εδώ μέσα και φύσαγα σκόνες και αράχνες..και να ταν μόνο εδώ..

Και αντί να έχω γεμίσει νέα κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχω τίποτα νέο και τίποτα ωραίο να σερβίρω αντίθετα έχω ένα τσουβάλι παράπονα και κάμποσα κιλά πίκρες.
Και εδώ είναι το μόνο ήσυχο μέρος που μπορώ να πω τα όσα νιώθω όπως τα νιώθω.
Λοιπόν έχω αρχίσει να φοβάμαι..
αρχικά το κόσμο.
Τελευταία δυσκολεύομαι πολύ να βρω έναν άνθρωπο που να έχει καλές διαθέσεις και λίγη θετική ενέργεια!Με αποτέλεσμα να φοβάμαι να ξεστομίσω και την καλημέρα.
Ναι,έκοψα και την καλημέρα με πολλούς γνωστούς και άγνωστους.Δεν το θεωρώ απαραίτητο πια να λέω "καλημέρα" και να με περνάνε για τρελή!Και φυσικά σπάνια να ανταποδίδουν!
Κατά δεύτερο έχω αρχίσει να φοβάμαι το κάθε αύριο που ξημερώνει!
Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, τουλάχιστον έχουμε κάπως την υγειά μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό..Αν και μου φαίνεται πως αν πάω να κάνω αυτή την ειδική εξέταση που πρέπει θα αλλάξει κι αυτό!! Το σκέφτομαι συνέχεια αλλά δεν πάω ποτέ......!
Φοβάμαι..

Φοβάμαι την κούραση μου και όλα αυτά που με βαραίνουν,τις τόσες ευθύνες και το γεγονός ότι είμαι τόσο μόνη σε αυτό!
Σηκώνω ένα τεράστιο φορτίο ευθυνών χωρίς ρεπό και διάλειμμα και δεν υπάρχει πουθενά ένα χέρι βοηθείας!
Περίεργο και άδικο μαζί εγώ να τρέχω και να βοηθάω τους πάντες και για εμένα κανείς ..
κανείς...
Ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι δυσανασχετούν ακόμα και σε αυτή τη λίγη βοήθεια που μου προσέφεραν!
Και έτσι ξαφνικά σήμερα το να κοιμάται το μωράκι μου εκεί κανένα μεσημέρι έγινε πρόβλημα,έγινε κόλλημα στο πρόγραμμα της γιαγιάς γιατί είχε να πάει μια επίσκεψη!!!!!!!
Θα μπορούσε να το είχε πει από την αρχή και όχι να πει όλα αυτά που είπε όταν έτρεξα με την ψυχή στα πόδια για να τον πάρω.
Κουβάλαγα το παιδί στα χέρια και την τσάντα του στην πλάτη και παράλληλα προσπαθούσα να κατεβάσω το καρότσι ολομόναχη απ τα σκαλιά..και όλο αυτό γιατί ? Για μία επίσκεψη ή γιατί απλά είμαι βάρος!
Πήρα το παιδάκι μου μισοκοιμισμενο και με τα πυτζαμάκια του και το έφερα σπίτι μας...
Ούτε γεια δεν μου είπαν ,λες και έφυγε από πάνω τους ένας ανεπιθύμητος.
Αυτή ήταν όλη κι όλη η βοήθεια με το παιδί το να κοιμάται εκεί κάνα μεσημέρι για να μπορώ εγώ να κάνω τις δουλειές του σπιτιού!
Πάει κι αυτό...
Αλλά γιατί? Γιατί τι κακό κάνει ένα μωράκι όταν κοιμάται ...απλά χρειάζεται ησυχία και αυτό μάλλον είναι πρόβλημα!
Ίσως για αυτό και προτιμάνε τη φασαρία καλύτερα που προκαλούν τα ανίψια μου από την ησυχία που χρειάζεται ένα μωράκι!!
Τα ανίψια μου μπορούν να μείνουν εκεί για ώρες αλλά και για μέρες ενώ εμείς και οι δύο ώρες πολλές είναι!! Και πάνε κι αυτές!
Και ακούω και τα σχόλια...ότι έκανα το παιδί μου μαμάκια!
Γιατι σαν τι άλλο θα μπορούσε να γίνει?Τι άλλο έχει εκτός από τη μαμά του??
Έχει μήπως τη γιαγιά που θα το πάει βόλτα στις κούνιες?
Έχει μήπως το παππού του?
Ένα μπαμπά έχει που αν προλάβει θα τον δει και μια μαμά να την τρώει στη μάπα όλη μέρα!
Μαζί παίζουμε,γελάμε,ξυπνάμε,κοιμόμαστε,τρώμε,κάνουμε μπάνιο,πάμε στη τουαλέτα,τις τράπεζες,στο σούπερ μάρκετ,παντού μαζί γιατί η μαμά δεν έχει καμία βοήθεια καμία νταντά αλλά και κανέναν άλλο να μπορεί να αναλάβει το μωρό της..αλλά και πάλι για άλλη μια φορά η μαμά φταίει που το παιδί έγινε μαμάκιας!
Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι,εγώ έχω εκείνο κι αυτό εμένα!
Εκεί τρέχω για αγκαλιά ,για ένα φιλί,για ένα χάδι για ένα γλυκό λογάκι..εκεί σε εκείνο!
Παρόλα αυτά όμως δεν νιώθω καλή μαμά πάντα!
Σήμερα με το που γύρισε ο άντρας μου άνοιξα την πόρτα και έφυγα σε κακά χάλια ήθελα να βρω ένα μέρος απλά να κλάψω ....κάτι που δεν μπορώ να κάνω μπροστά στο παιδί μου!
Πήγα και βρήκα ένα παγκάκι που δεν το έβλεπαν τα φώτα και εκεί έλιωσα στο κλάμα..
στέγνωσαν όλα μέσα μου κοίταγα γύρω μου μπας και ενδιαφερθεί κανείς αλλά κανείς δεν πέρναγε από αυτή τη σκοτεινή γωνία!
Δεν ξέρω ...απλά να ήθελα να νιώσω πως δεν είμαι μόνη μου!
Αλλά όσο κι αν το ήθελα αυτό το συναίσθημα δεν άλλαζε.....

Γύρισα σπίτι και βρήκα τις ευθύνες μου να με περιμένουν,πιάτα,μπάνιο το μωρό,πλυντήρια και άλλα πολλά..δεν είχα κουράγιο ούτε να το συζητήσω..
Ο άντρας μου λιώμα στη κούραση στεκόταν με το ζόρι αλλά έπαιζε με το μωρό..κι όμως για κάποιο λόγο ένιωθα ακόμα μόνη...
Σκέφτηκα πως ακόμα κι αυτός που κάνει μια τόσο κοπιαστική δουλειά κάποτε σχολάει και το βράδυ κοιμάται ανενόχλητος ...εγώ???
Τι κάνω εγώ? Είμαι όρθια όλη μέρα ,γυρνάω σαν τη σβούρα και τη νύχτα σηκώνομαι 3-4 φορές γιατί κλαίει το παιδί...και άρχισα τα παράπονα..η ατμόσφαιρα βάρυνε και όλα χάλασαν...
Και πάλι νιώθω μόνη...αλλά τώρα νιώθω διπλά μόνη...
Πριν λίγο πήγα πάνω από την κούνια του μωρού...τα μάτια μου έτρεχαν και κράταγα την ανάσα μου να μην τον ξυπνήσω...

Ήθελα να του πω δυο λόγια : συγνώμη για σήμερα ...που σε ταλαιπώρησα τόσο δεν το ήθελα..δεν έφταιγα...συγνώμη που έφυγα έτσι αλλά είχα τόση ανάγκη να κλάψω και αυτό το θέαμα δεν είναι για τα ματάκια σου..συγννώμη που τα θαλάσσωσα ....αύριο θα είμαι μια καλήτερη μαμά και αυτό για εσένα μόνο...γιατί μόνο εσένα έχω...σ΄αγαπώ...

Χίλιες σκέψεις έχουν βαρύνει το κεφάλι μου και ύπνος δεν μου κολλάει ,θέλω να φωνάξω στο μπαλκόνι << βοήθειααααα>> μήπως και με ακούσει κανείς αλλά ειμαι σιγουρη πως κανείς δεν θα χαλαστεί για εμένα...

welcome back λοιπόν!!!!!

Γυρίσαμε ....

αλλά ακόμα είναι πολύ νωρίς για να πω διακοπές τέλος ή "καλό χειμώνα"...

..θέλω να ελπίζω πως θα ξαναφτιάξω βαλίτσα..έστω και για ένα προορισμό που θα μου προκαλέσει αφάνταστο πόνο...

Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα να μαυρίσω για αυτό ας μείνω στα ευχάριστα..

Φέτος επισκεφτήκαμε την Κεφαλλονιά..
αλλά ο μπεμπούλης είναι αλήθεια μας περιόρισε πολύ...κι έτσι δεν μπορέσαμε να τη γυρίσουμε όλη.
Πήγαμε όμως σε πολλά μέρη και η αλήθεια είναι πως δεν με πολυενθουσίασε.
Τελικά τα γούστα μου έχουν αλλάξει πάρα πολύ.Θα προτιμούσα ένα νησάκι πιο μικρό ,πιο ζεστό και πιο γλυκούλη.
Η Κεφαλλονιά μου φάνηκε απέραντη,μεγάλη και αφιλόξενη.
Μείναμε στον Πόρο  κι όχι στη Πεσάδα όπως είχαμε αρχικά κλείσει..το σπίτι με την πισίνα και τη μεγάλη αυλή δεν ήταν αυτό που ίσως είχαμε φανταστεί..όπως είπα τα γούστα μου άλλαξαν και τελικά καταλήξαμε σε κάτι πιο μικρό αλλά πιο φιλόξενο.

Ο Πόρος είναι πολύ ήσυχος ,θα έλεγα ερημικός ,ίσως να φταίει η περίοδος που πήγαμε!
Πάντως ήταν ωραία ,γαλήνια και ρομαντικά.
Πιο δίπλα το χωριό Σκάλα ακόμα πιο ωραίο ...θα έλεγα ότι εκεί η παραλία φτιάχτηκε για να σε γαληνεύει και να σε ταξιδεύει...(αχ αυτά τα ταξίδια του μυαλού.....μια στάση μόνο ας είχε ο καθένας και να είναι αληθινή....μια στάση μόνο..)

Κάτσαμε δέκα μέρες και μετά βάλαμε πλώρη για Εύβοια όπου έκαναν διακοπές η μαμά μου..
Εκεί ήταν ακόμα πιο ιδανικά για το μικρό μας αλητάκι αφού ήταν γεμάτο δραστηριότητες για παιδάκια!Λούνα παρκ,αλογάκι αληθινό που σε πάει βόλτα,παιδική χαρά ,τραμπολίνο και πολλά άλλα που μας ξεφράγκιασαν..

Δεν έχω παράπονο καλά ήταν..αλλά φέτος είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πολλά,ίσως και να νοσταλγήσω ,να μετανιώσω ,να με μαλώσω,να γελάσω και γενικά έτσι να κάνω ένα ταξίδι στα πίσω χρόνια..ωραία χρόνια.. δεν έχω να θυμηθώ τίποτα άσχημο τελικά όλα είναι τόσο όμορφα τακτοποιημένα στο μυαλό μου...σαν παλιά βιβλία με κιτρινισμένα φύλλα που έχουν μείνει φυλαγμένα ψηλά ψηλά σε κάποιο ράφι ..αλλά πάντα το καθένα με μια μοναδική αξία.

Αλλά ας επανέλθουμε ...στο τώρα στο σήμερα και στην καθημερινότητα μας...

welcome back λοιπόν!!!!!

Επιτέλους τελείωσαμε...

Από που να αρχίσω
...δεν ξέρω μέσα σε αυτό το μήνα έγιναν τόσα πολλά..
πολλά και διάφορα άσχημα...
κυρίως με το παιδί..

Το χειρότερο ήταν που έσπασε στις κούνιες το μπροστινό του το δοντάκι και τρέχαμε σε ειδικό παιδοδοντίατρο για να το χτίσουμε και πάλι..
Ήταν μια φριχτή εμπειρία πολύ κλάμα τόσο για το μωρό όσο και για τη μαμά.
Και μετά δύο κρυώματα,μια ωτίτιδα και μια οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού του με έκαναν να παραμιλώ να κλαίω να χτυπιέμαι να ξεσπάω όπου βρω να σέρνομαι κυριολεκτικά στα πόδια μου από την ψυχική πιο πολύ εξάντληση.
Πολλά φάρμακα,σταγόνες και αντιβιώσεις για μια σταλιά μωράκι..

Και μέσα σε όλα η ανακαίνιση του σπιτιού..βλέπεις είχε προγραμματιστεί..
αυτό που δεν είχαμε προγραμματίσει ήταν ότι θα κράταγε παραπάνω από δέκα μέρες  και θα ξεπέρναγε κατά πολύ τον προϋπολογισμό μας...
Η ταλαιπωρία τόσο του Γιάννη μου όσο και εμένα χτύπησε κόκκινο.
Και πιο πολύ του Γιάννη που κόντευε να βαρέσει 24ωρα κουβαλώντας ,δεν μπορώ να μην του το αναγνωρίσω..
Εγώ έμενα με το παιδί στη μαμά μου αυτές τις μέρες αλλά και εκεί δεν έλειψαν τα απρόοπτα που μας έβγαζαν όλους εκτός προγράμματος και μας κούρασαν πιο πολύ..
Τέλος καλό όλα καλά ή μάλλον σχεδόν όλα..το γεγονός ότι είμαστε χρεωμένοι μέχρι το λαιμό δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο..αλλά το ότι μπήκαμε σε ένα καινούριο σπίτι είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Το δικαστήριο του Γιάννη που είχε προγραμματιστεί για τις 3 Ιουνίου αναβλήθηκε λόγο απεργίας των δικηγόρων και έτσι πάμε για ένα χρόνο μετά.
Που σημαίνει ότι θα αργήσουμε πολύ να βρούμε το δίκιο μας..
Έχει καεί το κεφάλι μας όλες αυτές τις μέρες αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να παραμένεις ενωμένος με τον άνθρωπό σου ότι κι αν γίνεται γύρω σου!!!

Αλλά υπάρχει και κάτι που μας γεμίζει χαρά...κάτι που έρχεται..

και είναι το ταξίδι μας ,οι διακοπές μας...
Φέτος καταφέραμε και κλείσαμε ένα μικρό σπιτάκι με δική του πισίνα και κήπο στην πανέμορφη Κεφαλλονιά σε ένα ήρεμο χωριό όχι πολύ μακρυά από την πολή και εκεί για 10 μέρες θα χαρούμε τον ήλιο και την ξενοιασιά ιδιωτικά για να αναπληρώσουμε δυνάμεις και να γεμίσουμε μπαταριούλες..

Ας πάρω μιαν ανάσα λοιπόν και ας αφήσω πίσω το άγχος του χρέους αλλά και τις τόσες στενοχώριες που πέρασα και ας χαρώ τις διακοπές μου.. 
μαζί με τα αγοράκια μου ...
βαλιτσούλες ...που είσαστε?
 ήρθε η ώρα σας ??  !! Σε 8 μέρες φεύγουμε!

πολύ πιθανό λοιπόν τα επόμενα νέα μου να τα γράψω από εκεί...πλάι στη πισίνα μου και απολαμβάνοντας την ηρεμία της εξοχής μακρυά από τη βοή της πόλης !!!

όνειρα και κρίση..

Δεν ξέρω πως μπορεί να συμβαίνει αυτό?  Ξέρω όμως μάλλον τι σημαίνει.

Όλα ξεκίνησαν το βράδυ της Παρασκευής ξημερώματα Σαββάτου,είχα περάσει μια όμορφη βδομάδα και ιδιαίτερα χαρούμενη μιας και παραλάβαμε και τα πλακάκια για την ανακαίνιση του σπιτιού μας.

Δεν είχε γίνει τίποτα που θα μπορούσε να με επηρεάσει για να δω εκείνο το όνειρο.

Πάνε χρόνια που έχει να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά δεν ξέρω ένιωθα όσο διαρκούσε εκείνο το όνειρο μια ανακούφιση μέσα στην ψυχή μου,

που έγινε ημικρανία όταν πια ξύπνησα μες το κεφάλι μου και μούδιασε τα πόδια μου..

τι είδα ? τι ήταν αυτό ?

Μια σειρά από εικόνες ,μια σειρά από σκηνές κάποιες μακάβριες και κάποιες άλλες ανακουφιστικές και γαλήνιες.

Σε αυτές θα μείνω ..στις δεύτερες για ότι άλλο είδα άσχημο απλά προσευχήθηκα να μην είναι τίποτα,άλλωστε τι θα μπορούσα να κάνω?

Αλλά εκείνη η συνομιλία τα όσα μου είπε αλλά και τα όσα απάντησα μακάρι να ήταν αλήθεια.

Μακάρι να έβρισκα την δύναμη όταν χρειαζόταν και να πω όλα όσα έπρεπε ,χωρίς υπεκφυγές ,δικαιολογίες και σιχαμένα ψέματα.

Μακάρι αυτή η συζήτηση να μήν ήταν όνειρο.

Αν είχα την ευκαιρία ναι θα το έκανα και τώρα.

Θα ξεμπρόστιαζα τον εαυτό  μου και πάνω από όλα

 θα ζήταγα μια συγνώμη από καρδιάς εκεί που έφταιξα.

Τα τελευταία δυο χρόνια η ζωή μου κυλάει με πολύ αγνούς καθημερινούς ρυθμούς.

Έχω αλλάξει πολύ έχω γίνει " πιο χαζή" ναι ναι πιο χαζή γιατί αν πω πιο καλή θα ακουστεί ωραία και δεν το θέλω..θέλω να τα λέω όπως είναι.Και είναι ακριβώς έτσι..

Η καλοσύνη μου έχει ακουμπήσει τα όρια της βλακείας!

Και μου το λένε όλοι...ακόμα και άνθρωποι που με ήξεραν κι από παλιά.

Θα μπορούσες να το πεις και θαύμα..εγώ το λέω Μηνά..το λέω Γιάννη το λέω ευτυχία ,γαλήνη ,ηρεμία.

Όλα αυτά με έκαναν μια άλλη Κατερίνα ,που όταν κάνει το λάθος να κοιτάξει πίσω βλέπει πολλά στραβά που καλό θα ήταν να μην είχαν γίνει.

Και μιλάω αποκλειστικά για συμπεριφορές δικές μου αλλά και για επιλογές που με κατέστρεψαν και με ανάγκασαν να βάζω σε δεύτερη μοίρα ανθρώπους που πραγματικά άξιζαν να πάρουν κάτι καλό από εμένα.

Ανωριμότητα ..με μία λέξη..

Με έχω καθίσει πολλές φορές κάτω και έχω αναγνωρίσει πολλές πατατιές μου..αλλά ποτέ δεν είχα και ούτε θα έχω την ευκαιρία να το παραδεχτώ εκεί που πρέπει..

Δεν πειράζει..σημασία έχει πάντως που η τωρινή μου ζωή είναι αυτή που πρέπει να είναι..

Χαίρομαι που οι μοναδικοί λόγοι παρεξήγησης αφορούν πάντα την ακαταστασία του σπιτιού και μόνο.

Χαίρομαι που ζω πια στο "χαζό κόσμο μου"

που δεν με νοιάζει πια αν θα βαφτώ κάθε μέρα και τι θα βάλω.. που φοράω κοκαλάκια στα μαλλιά μου που συχνά πετάνε σαν κεραίες..ο άντρας μου με βρίσκει γλυκούλα και αυτό μου αρκεί..μόνο αυτή η γνώμη με νοιάζει πια..

Αν ήμουν έτσι γλυκούλα και πιο παλιά θα είχα ζήσει καλύτερες στιγμές και σίγουρα θα είχα κλάψει πολύ λιγότερο..

Τελικά το "φαίνεσθαι" είναι το μεγαλύτερο ψέμα.

Και καμία αγάπη δεν ζει με ψέμα..τώρα πια το ξέρω καλά ..

Καλύτερα έτσι λοιπόν "χαζούλα και γλυκούλα" αρκεί να μπορώ να κοιτάω τον άντρα μου στα μάτια!

Με 'γειά μας!!!

Και ναι επιτέλους ...σήμερα το απόγευμα πήγαμε και πήραμε αυτό το θεσπέσιο έπιπλο για την βεράντα μας.

Πόσο καιρό το έψαχνα η ιδιότροπη πια να βρω ένα τραπέζι που να είναι και μεγάλο αλλά και μικρό μαζί ,να κλείνει ,να μαζεύει ,να διπλώνει το χειμώνα ,αλλά να΄ναι και ωραίο βρε παιδί μου μην είναι και τελείως κλάτσ κλούτσ..

Αυτές ήταν οι περιγραφές που έδινα στον κόσμο και στα μαγαζιά αλλά και στον άντρα μου.

Δυστυχώς όμως και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς δε με καταλάβαινε.

(έλα ντε γιατί?)

Σήμερα όμως ήταν η τυχερή μου μέρα..για πολλούς λόγους........

και ένας από αυτούς ήταν ότι βρέθηκε μπροστά μου αυτό το τραπεζάκι.

Και τι δεν έχει και κλείνει και αποθηκεύει της καρέκλες και γίνεται όσο μικρό ή όσο μεγάλο θες (χωρίς παρεξήγηση)

και έχει και ροδάκια και είναι και ξύλινο!

H super αγορά δεν το συζητώ..

Αχ ..πόσα πρωινά θα φάμε εκεί έξω πια τα τρία μας..και πόσα ήρεμα απογευματάκια θα απολαμβάνω με το συζηγατούλη μου το καφεδάκι μας.

Αλλά και πόσα πρωινά θα απολαμβάνω τον καφέ μου χαζεύοντας στο λαπτοπάκι μου , μιας και τώρα πια έχω και τραπέζι να το ακουμπήσω..

Είμαι πολύ χαρούμενη ,πάρα πολύ..

Αυτό πάντως που μου έκανε εντύπωση ήταν το πως μύριζε όταν ανοίξαμε το κουτί ..σαν μπισκότο.

Τελικά όλα τα καινούρια πράγματα μυρίζουν σαν μπισκότο.

Κρίμα που θα τη χάσει αυτή τη μυρωδιά σε λίγες μέρες..

Αύριο θα προμηθευτώ και το ειδικό λαδάκι φροντίδας για να είναι πάντα σαν καινούριο και φυσικά θα το εγκαινιάσω κιόλας..πρωί πρωί με το καφεδάκι μου!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Άλλος ένας λόγος που σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη είναι ότι το pc σταμάτησε πια να ανήκει στην κατηγορία των ερπετών και μπήκε και πάλι στην κατηγορία των πτηνών..

κοινώς πετάει το εργαλείο..

σήμερα το πήραμε.

Το  είχαμε δώσει σε ένα παλικάρι φίλο του άντρα μου και μας το έκανε καινούριο κι αυτό.

Βέβαια αυτό δεν μύριζε μπισκότο αλλά μπορώ να πω πως είναι αγνώριστο.

Έχει κι αυτό που δεν θυμάμαι πως το λένε ...που στο φτιάχνει ο άλλος από το σπίτι του κι έτσι

είμαι πια ήσυχη κι από αυτό.

Όλα καλα κι όχι μόνο λοιπόν σήμερα.

Μακάρι να κυλήσουν και κάποια άλλα τόσο ωραία γιατί δεν ξεχνάω πως μπροστά μας έχουμε δυο ανηφόρες η μία είναι το θέμα της υγείας μου και η άλλη αυτό το δικαστήριο που ελπίζουμε να αποδώσει δικαιοσύνη γιατί άλλο άδικο δεν το αντέχω.

Ας μη μαυρίσω πριν κοιμηθώ ουστ κακές σκέψεις ..

Σ΄αγαπώ αντρούλη μου και σε ευχαριστώ για όλα σήμερα ...

περαστικά στο δαχτυλάκι σου χιχιχιχι!!!!

κουράστηκες μικρό μου..

καληνύχτα αγγελέ μου....

καληνύχτα

σ'αγαπώ

τόσο πολύ

ονειρό μου αληθινό!

Και να σκεφτεί κανείς πως πριν λίγα χρόνια σιχαινόμουν τις συννεφιασμένες μέρες.Η παραμικρή ψιχάλα με χάλαγε και με έριχνε τόσο πολύ που δεν ήθελα να κάνω τίποτα.

 Κι όμως χθες μπορώ να πω πως ευχαριστήθηκα το χάλασμα του καιρού και τη δροσερή ατμόσφαιρα όσο τίποτα!

 Μου δόθηκε η ευκαιρία να χουζουρέψω για ώρες και το πρωί και το μεσημέρι και φυσικά όχι μόνη μου ..είχα μαζί μου την πιο γλυκιά και την πιο τρυφερή παρέα.

 Αγκαλίτσες ,φιλάκια,χαδάκια ,γελάκια κι άλλα τέτοια χθες είχαν την τιμητική τους.

 Ο μικρός χουζούρης μου εκτός του δεν έλεγε να αποχωριστεί πιπίλα και κούνια ήταν τόσο ήσυχος και τόσο τρυφερός που δεν χόρταινα να παίζω μαζί του.

 Ακόμα και το μεσημέρι που κοιμήθηκε για 4 ώρες δεν χόρταινα να τον κοιτάζω.

Ο ήχος της πιπίλας μέσα στην ησυχία έμοιαζε με μελωδία..και εκείνα τα φουσκωμένα ροζ μαγουλάκια ήταν πειρασμός..

 Το βράδυ που σκόλασε ο μπαμπάς μας πήγαμε μια βροχερή αυτοκινητάδα και γυρίσαμε.

Ήταν κάτι απλό κι όμως τόσο γλυκό.Μια απλή αυτοκινητάδα μέχρι τη Γλυφάδα και πίσω κι όμως

αυτό το τόσο απλό ήταν μαζί και τόσο ρομαντικό..βέβαια είχε και την παρανομία του !!!

Μιας και ο μικρός ήταν μπροστά κι όχι στο καθισματάκι του..ακόμα κι εκεί αγκαλίτσα όλοι!

Εντάξει μια φορά ήταν ..

Σήμερα Σάββατο περιμένω το μωράκι μου να ξυπνήσει και το μπαμπά μας να σκολάσει..

Πίνω καφεδάκι και χαζεύω μια έξω από το παράθυρο και μία μέσα στο σαλόνι τα παρατημένα παιχνίδια εδώ κι εκεί...  είμαι πολύ τυχερή τελικά..η ζωή μου γέμισε χρώματα ,γέμισε αγάπη και απέκτησε νόημα και σκοπό.

Τι πιο όμορφο να δίνεις αγάπη και να παίρνεις...τι πιο όμορφο από μια ζεστή και ήρεμη οικογενειακή γαλήνη!!

Καμιά φορά σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι γιατί κάποτε κάποιοι και κάποιες με κορόιδεψαν για αυτό μου το όνειρο και με πιο δικαίωμα έκριναν εκείνοι τα δικά μου όνειρα!?

Ναι ,αυτό ήταν το όνειρο μου και χαίρομαι που βγήκε αληθινό!

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΑΣ

Σαν σήμερα παντρεύτηκα!
Πριν δύο χρόνια..
Πέρασαν δυο χρόνια κιόλας.
Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια έζησα πολλά και ένιωσα άλλα τόσα.
Πάνω από όλα όμως έζησα τη μεγαλύτερη συγκίνηση που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος.
Έγινα μανούλα..έφερα στο κόσμο ένα τρυφερό αγγελούδι που πλέον φωνάζει πεντακάθαρα "μαμά"
και μου θυμίζει πόσο ωραία είναι τελικά η ζωή...
Ο γάμος μου δεν είχε τίποτα το φαντασμαγορικό δεν είχε ούτε καν καλεσμένους ...ούτε μπομπονιέρες ..είχε όμως πολύ αγάπη και αυτό ήταν το πιο σημαντικό.

Μέτραγα πολλές πληγές και αρκετά βαθιές εκείνο το διάστημα και το χέρι του άντρα μου ήταν αυτό που με έβγαλε από το κυκεώνα της αμφιβολίας και του φόβου.

Λίγο πριν παντρευτούμε του άνοιξα την καρδιά μου ...τα είπα όλα για όλα δεν άφησα τίποτα.

Του είπα αλήθειες που τον πλήγωσαν αλλά είχα ορκιστεί να ζήσω καθαρή και με ήσυχη συνείδηση.

Δεν ήμουνα "αγία" αλλά ήμουν άνθρωπος και όπως όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή μας τα είχα κάνει και εγώ super Μπάχαλο..

Πίστευα πως όλη αυτή η εξομολόγηση θα τον γέμιζε με αηδία για εμένα αλλά τελικά το αποτέλεσμα ήταν να με στηρίξει και να βάλει τέλος σε αυτή την κατρακύλα που ζούσα.

Ήταν και η τελευταία φορά που έκλαψα για ότι άφηνα πίσω.

Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Μέχρι να πεθάνω.

Έκλαιγα κι εκείνος με κράταγε ..και ούτε καν που μιλούσε ..κι όμως αυτή η σιωπή είπε τόσα πολλά...

Από τότε δεν άφησα στιγμή το χέρι και χαίρομαι αφάνταστα που ο γάμος μου είναι πέρα για πέρα αληθινός και καθαρός χωρίς ψέματα ,χωρίς μπερδέματα,χωρίς εντάσεις.

Ακούμε κάθε μέρα για φίλους και γνωστούς τα απίστευτα και πάντα του λέω το ίδιο ..."πες μου ότι σε εμάς αυτό δεν συμβεί" και πάντα παίρνω την ίδια απάντηση ,την ίδια αγκαλιά ,το ίδιο φιλί.

Είμαι ένας γεμάτος άνθρωπος ,ζω ήρεμα ,γαλήνια πλημμυρισμένη από σιγουριά.

Τον περιμένω κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη μέρα..τον σκέφτομαι ,τον θέλω ,τον αγαπώ αληθινά.

Είναι το άλλο μου μισό!

Είναι ο άντρας μου ,είναι ο άνθρωπός μου...

Όχι ,όχι δεν είναι ο κύριος τέλειος ,όπως κι εγώ δεν είμαι η κυρία τέλεια αλλά αυτό που μετράει είναι ότι ποτέ δεν μας έχει βρει ξημέρωμα μαλωμένους...

Σάγαπω αντρούλη μου ...

ΧΡΌΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΆ ΖΩΉ ΜΟΥ !!!!

Πώς έγινε η ζωή μας ?

Έχω πολύ καιρό να γράψω ..
και επιτέλους βρίσκω λίγο χρόνο να το κάνω..
Δεν ξέρω τι να πω από που να αρχίσω..
Ξέρω ότι έχω μιζέριασει.
εδώ και αρκετές μέρες έχω χαλασμένη διάθεση και ελάχιστο κουράγιο για να αντεπεξέλθω στην καθημερινότητα μου.
'Όλα γύρω μου δυσοίωνα ,όλα όμως...
Η χώρα μου καταρρέει,ο κόσμος όλος υποφέρει,πονάει,δυστυχεί και το χειρότερο σταμάτησε πια να ελπίζει..
Μέσα στο jumbo την ίδια μέρα άκουσα πέντε μανούλες να εξηγούν στα μικρά τους
πως δεν έχουν άλλα λεφτά για να πάρουν κι άλλο παιχνίδι.
Ένα μόνο ,όχι άλλο ακόμα κι αν αυτό το άλλο κάνει 1.50 ευρώ!!!
Στα mc donalt's εχθές το ίδιο μια οικογένεια τσακωνόταν γιατί τα ψώνια του super market ξεπέρασαν τα 100 ευρώ.

Όλοι αγκομαχούν ,υποφέρουν ψάχνουν ένα λόγο να κρατηθούν να ζουν την κάθε μέρα απλά για να επιβιώνουν χωρίς όνειρα χωρίς σχέδια για το μέλλον.

Ο κόσμος έχει τρελαθεί...πάει αυτό ήταν σε λίγο καιρό θα φάμε ο ένας τον άλλον ..
αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο..

Ζω έναν πόλεμο ...βγαίνω από το σπίτι και δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσω πίσω.
Θάνατος παντού..και πάντα κατα λάθος..
Συμπεριφέρομαι στους δικούς μου σαν να είναι πάντα η τελευταία φορά που τους βλέπω.
Θέλω να μιλήσω με όσους πλήγωσα να τους πω μια λέξη μόνο γιατί δεν θέλω να έχω το βάρος μέσα μου ότι υπήρξα μικροπρεπής ότι υπήρξα "κακός" άνθρωπος.

Φοβάμαι πολύ ...
Κλαίω με το παραμικρό..
Νιώθω αδύναμη και ευάλωτη...

Δεν μπορώ άλλο να ακούω για θανάτους ..
Τι πιο φριχτό από το να σε καίνε ζωντανό???????

Ο άντρας μου με πιέζει να φύγουμε να πάμε Αυστραλία..
όλοι αυτό μου λένε..
μα όλοι μου η ζωή είναι εδώ...
αυτό που είμαι έγινε εδώ σε αυτή τη γη σε αυτά τα μέρη..
εδώ αγάπησα ,εδώ έκλαψα,εδώ ονειρεύτηκα ,εδώ έγινα μανούλα και εδώ θα συνεχίσω να παλεύω..

Η ημέρα της μανούλας σήμερα..
χρόνια πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου.

ΜΑΖΙ ΣΑΣ....

Κάποτε πριν κάποια χρόνια κάποιο μπλόγκ με είχε κάνει να κλάψω πολύ πικρά με αποτέλεσμα από εκεί και μετά να βλέπω όλο αυτόν το διαδικτυακό κόσμο αλλά και ότι σχετιζόταν με αυτόν σαν κάτι που έπρεπε πάντα να φοβάμαι γιατί θα μου κάνει κακό.
Είχα πιστέψει βαθιά μέσα μου πως όλο αυτό το πράγμα έχει φτιαχτεί για να κάνει κακό, οπότε όσο πιο μακρυά του βρίσκομαι τόσο πιο ασφαλείς θα είμαι!
Με το καιρό όμως η φοβία μου για το νέτ κάπως ξεπεράστηκε και με αφορμή τη γέννηση του γιου μου άνοιξα ένα νέο blog και άρχισα και πάλι να γράφω πολλά και διάφορα.
Δε φαντάστηκα ούτε για μια στιγμή πως αυτό το μικρό και ασήμαντο μπλογκάκι θα γινόταν η αφορμή για να ξεκινήσει ένας μεγάλος (για ΄μένα) αγώνας.

Και αναφέρομαι στην έκκληση μου για βοήθεια στην οικογένεια του Νίκου.
Στάθηκα πραγματικά πολύ τυχερή γιατί γνώρισα ανθρώπους με αγάπη για τον διπλανό τους που έδειξαν ενδιαφέρον και έκαναν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι μπόρεσαν.
Και μπόρεσαν πολλά πάρα πολλά.
Αρκουδάκια,αντιδραστικοί,μπαλόνια,κάποιες άλλες Κατερινούλες και ένα σωρό άλλοι άπλωσαν το χέρι τους και άνοιξαν την αγκαλιά τους ο καθένας με το δικό του τρόπο και έκαναν την Ίλντα να αρχίσει να παίρνει λίγη δύναμη.
Το ίδιο έκαναν και πολλές μαμάδες.
Μέσα από το φόρουμ parents και αφού κλειδώθηκε μια φορά το θέμα που είχα ανοίξει τελικά αποδείχτηκε πως υπάρχουν εκεί έξω πολλοί Άνθρωποι ακόμα που δε γυρνάνε την πλάτη αδιάφορα στον όποιο πόνο.

Και λιθαράκι λιθαράκι λίγο ο ένας λίγο ο άλλος χτίσαμε όλοι μαζί έναν τοίχο πολύ μεγάλο και ακόμα χτίζουμε...
για την ακρίβεια φτιάξαμε μια μεγάλη βάρκα στην οποία έχει μπει μέσα η Ίλντα και περνάει σιγά σιγά και κάποιος πιο ανώδυνα την δυσκολία των ημερών.

Όλοι μαζί γεμίσαμε ένα ψυγείο,ντύσαμε και ταίσαμε ένα μικρό μωράκι,πληρώσαμε το νοίκι αλλά και το ρεύμα και το νερό και τα κοινόχρηστα ,ναι ναι ναι πληρώσαμε όλα εκείνα που έπρεπε να πληρωθούν και πάλι έμειναν!
Γεμίσαμε μια καλάθα παιχνίδια,στρώσαμε μια κούνια και καινούρια κουβερτάκια,
πήραμε φάρμακα και με άλλα λόγια αποδείξαμε πως όλοι μαζί μπορούμε πολλά.

Δεν έχω λόγια
ένα ευχαριστώ δεν φτάνει και το ξέρω..
μα ΄θέλω να το πω εγώ σαν Κατερίνα.
Ευχαριστώ όλους εσάς που ανταποκριθήκατε με όποιο τρόπο μπόρεσε ο καθένας.
Έγινε μια μεγάλη και συλλογική δουλειά που ανακούφισε κατά πολύ την κοπέλα αυτή και της έμαθε πως ακόμα κι όταν χάνεται αυτό που τόσο αγαπάς η ελπίδα πάντα υπάρχει.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΑΠΌ ΚΑΡΔΙΆΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΎ


ΣΤΟΥΣ :

ΓΙΑΝNΗΣ Α΄,ΓΙΑΝΝΗΣ Β΄,ΔΑΝΑΗ,ΕΛΕΝΗ,ΜΑΡΑΚΙ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ,ΚΑΤΕΡΙΝΕΣ,ΑΡΙΑ,ΕΙΡΗΝΗ,ΜΑΝΟΥΛΑ,
ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΜΠΛΟΓΚΑΡΙΣΜΑ,ΓΙΑΝΝΑ,ΣΠΥΡΟΣ,ΚΑΡΕΜΠΕ (ΟΧΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΑΛΛΟΣ),
ΗΛΙΑΝΝΑ,ΚΩΣΤΑΣ,ΝΙΚΟΛΕΤΑ,ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗ,ΔΗΜΗΤΡΑ.

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΦΑΝΗ ΗΡΩΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΒΟΗΘΟ ΜΟΥ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ!!