Επιτέλους τελείωσαμε...

Από που να αρχίσω
...δεν ξέρω μέσα σε αυτό το μήνα έγιναν τόσα πολλά..
πολλά και διάφορα άσχημα...
κυρίως με το παιδί..

Το χειρότερο ήταν που έσπασε στις κούνιες το μπροστινό του το δοντάκι και τρέχαμε σε ειδικό παιδοδοντίατρο για να το χτίσουμε και πάλι..
Ήταν μια φριχτή εμπειρία πολύ κλάμα τόσο για το μωρό όσο και για τη μαμά.
Και μετά δύο κρυώματα,μια ωτίτιδα και μια οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού του με έκαναν να παραμιλώ να κλαίω να χτυπιέμαι να ξεσπάω όπου βρω να σέρνομαι κυριολεκτικά στα πόδια μου από την ψυχική πιο πολύ εξάντληση.
Πολλά φάρμακα,σταγόνες και αντιβιώσεις για μια σταλιά μωράκι..

Και μέσα σε όλα η ανακαίνιση του σπιτιού..βλέπεις είχε προγραμματιστεί..
αυτό που δεν είχαμε προγραμματίσει ήταν ότι θα κράταγε παραπάνω από δέκα μέρες  και θα ξεπέρναγε κατά πολύ τον προϋπολογισμό μας...
Η ταλαιπωρία τόσο του Γιάννη μου όσο και εμένα χτύπησε κόκκινο.
Και πιο πολύ του Γιάννη που κόντευε να βαρέσει 24ωρα κουβαλώντας ,δεν μπορώ να μην του το αναγνωρίσω..
Εγώ έμενα με το παιδί στη μαμά μου αυτές τις μέρες αλλά και εκεί δεν έλειψαν τα απρόοπτα που μας έβγαζαν όλους εκτός προγράμματος και μας κούρασαν πιο πολύ..
Τέλος καλό όλα καλά ή μάλλον σχεδόν όλα..το γεγονός ότι είμαστε χρεωμένοι μέχρι το λαιμό δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο..αλλά το ότι μπήκαμε σε ένα καινούριο σπίτι είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Το δικαστήριο του Γιάννη που είχε προγραμματιστεί για τις 3 Ιουνίου αναβλήθηκε λόγο απεργίας των δικηγόρων και έτσι πάμε για ένα χρόνο μετά.
Που σημαίνει ότι θα αργήσουμε πολύ να βρούμε το δίκιο μας..
Έχει καεί το κεφάλι μας όλες αυτές τις μέρες αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να παραμένεις ενωμένος με τον άνθρωπό σου ότι κι αν γίνεται γύρω σου!!!

Αλλά υπάρχει και κάτι που μας γεμίζει χαρά...κάτι που έρχεται..

και είναι το ταξίδι μας ,οι διακοπές μας...
Φέτος καταφέραμε και κλείσαμε ένα μικρό σπιτάκι με δική του πισίνα και κήπο στην πανέμορφη Κεφαλλονιά σε ένα ήρεμο χωριό όχι πολύ μακρυά από την πολή και εκεί για 10 μέρες θα χαρούμε τον ήλιο και την ξενοιασιά ιδιωτικά για να αναπληρώσουμε δυνάμεις και να γεμίσουμε μπαταριούλες..

Ας πάρω μιαν ανάσα λοιπόν και ας αφήσω πίσω το άγχος του χρέους αλλά και τις τόσες στενοχώριες που πέρασα και ας χαρώ τις διακοπές μου.. 
μαζί με τα αγοράκια μου ...
βαλιτσούλες ...που είσαστε?
 ήρθε η ώρα σας ??  !! Σε 8 μέρες φεύγουμε!

πολύ πιθανό λοιπόν τα επόμενα νέα μου να τα γράψω από εκεί...πλάι στη πισίνα μου και απολαμβάνοντας την ηρεμία της εξοχής μακρυά από τη βοή της πόλης !!!