ΜΑΖΙ ΣΑΣ....

Κάποτε πριν κάποια χρόνια κάποιο μπλόγκ με είχε κάνει να κλάψω πολύ πικρά με αποτέλεσμα από εκεί και μετά να βλέπω όλο αυτόν το διαδικτυακό κόσμο αλλά και ότι σχετιζόταν με αυτόν σαν κάτι που έπρεπε πάντα να φοβάμαι γιατί θα μου κάνει κακό.
Είχα πιστέψει βαθιά μέσα μου πως όλο αυτό το πράγμα έχει φτιαχτεί για να κάνει κακό, οπότε όσο πιο μακρυά του βρίσκομαι τόσο πιο ασφαλείς θα είμαι!
Με το καιρό όμως η φοβία μου για το νέτ κάπως ξεπεράστηκε και με αφορμή τη γέννηση του γιου μου άνοιξα ένα νέο blog και άρχισα και πάλι να γράφω πολλά και διάφορα.
Δε φαντάστηκα ούτε για μια στιγμή πως αυτό το μικρό και ασήμαντο μπλογκάκι θα γινόταν η αφορμή για να ξεκινήσει ένας μεγάλος (για ΄μένα) αγώνας.

Και αναφέρομαι στην έκκληση μου για βοήθεια στην οικογένεια του Νίκου.
Στάθηκα πραγματικά πολύ τυχερή γιατί γνώρισα ανθρώπους με αγάπη για τον διπλανό τους που έδειξαν ενδιαφέρον και έκαναν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι μπόρεσαν.
Και μπόρεσαν πολλά πάρα πολλά.
Αρκουδάκια,αντιδραστικοί,μπαλόνια,κάποιες άλλες Κατερινούλες και ένα σωρό άλλοι άπλωσαν το χέρι τους και άνοιξαν την αγκαλιά τους ο καθένας με το δικό του τρόπο και έκαναν την Ίλντα να αρχίσει να παίρνει λίγη δύναμη.
Το ίδιο έκαναν και πολλές μαμάδες.
Μέσα από το φόρουμ parents και αφού κλειδώθηκε μια φορά το θέμα που είχα ανοίξει τελικά αποδείχτηκε πως υπάρχουν εκεί έξω πολλοί Άνθρωποι ακόμα που δε γυρνάνε την πλάτη αδιάφορα στον όποιο πόνο.

Και λιθαράκι λιθαράκι λίγο ο ένας λίγο ο άλλος χτίσαμε όλοι μαζί έναν τοίχο πολύ μεγάλο και ακόμα χτίζουμε...
για την ακρίβεια φτιάξαμε μια μεγάλη βάρκα στην οποία έχει μπει μέσα η Ίλντα και περνάει σιγά σιγά και κάποιος πιο ανώδυνα την δυσκολία των ημερών.

Όλοι μαζί γεμίσαμε ένα ψυγείο,ντύσαμε και ταίσαμε ένα μικρό μωράκι,πληρώσαμε το νοίκι αλλά και το ρεύμα και το νερό και τα κοινόχρηστα ,ναι ναι ναι πληρώσαμε όλα εκείνα που έπρεπε να πληρωθούν και πάλι έμειναν!
Γεμίσαμε μια καλάθα παιχνίδια,στρώσαμε μια κούνια και καινούρια κουβερτάκια,
πήραμε φάρμακα και με άλλα λόγια αποδείξαμε πως όλοι μαζί μπορούμε πολλά.

Δεν έχω λόγια
ένα ευχαριστώ δεν φτάνει και το ξέρω..
μα ΄θέλω να το πω εγώ σαν Κατερίνα.
Ευχαριστώ όλους εσάς που ανταποκριθήκατε με όποιο τρόπο μπόρεσε ο καθένας.
Έγινε μια μεγάλη και συλλογική δουλειά που ανακούφισε κατά πολύ την κοπέλα αυτή και της έμαθε πως ακόμα κι όταν χάνεται αυτό που τόσο αγαπάς η ελπίδα πάντα υπάρχει.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΑΠΌ ΚΑΡΔΙΆΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΎ


ΣΤΟΥΣ :

ΓΙΑΝNΗΣ Α΄,ΓΙΑΝΝΗΣ Β΄,ΔΑΝΑΗ,ΕΛΕΝΗ,ΜΑΡΑΚΙ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ,ΚΑΤΕΡΙΝΕΣ,ΑΡΙΑ,ΕΙΡΗΝΗ,ΜΑΝΟΥΛΑ,
ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΜΠΛΟΓΚΑΡΙΣΜΑ,ΓΙΑΝΝΑ,ΣΠΥΡΟΣ,ΚΑΡΕΜΠΕ (ΟΧΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΑΛΛΟΣ),
ΗΛΙΑΝΝΑ,ΚΩΣΤΑΣ,ΝΙΚΟΛΕΤΑ,ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗ,ΔΗΜΗΤΡΑ.

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΦΑΝΗ ΗΡΩΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΒΟΗΘΟ ΜΟΥ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ!!