πια η διαφορά ?

Πήραμε το δωράκι μας και χτυπήσαμε το κουδούνι.
Ο μικρός Γιάννης στο πάτωμα πάλευε με ένα μπολάκι,αλλά στη θέα ενός αυτοκινήτου δεν κρατήθηκε και ήρθε κοντά μας!
Και το παιχνίδι άρχισε!
Κοιταζόντουσαν τόσο περίεργα και πήγαινα πέρα δώθε μαζί,μπροστά ο ένας πίσω ο άλλος!
Τι πλάκα που είχαν....
Έπαιξαν ,έπαιξαν σαν αδέρφια!
Δύο αθώα μωρά που μοιράστηκαν το ίδιο παιχνίδι και το ίδιο μπισκότο.
Δύο αθώα μωρά με το ίδιο χαμόγελο.
Δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα αντίθετα χαιρόντουσαν που ήταν μαζί και το έβλεπες στα μάτια τους.
Τα κοίταγα ξανά και ξανά...και χίλιες σκέψεις έμπαιναν στο μυαλό μου.
Τι μας κάνει διαφορετικούς ?
Τι είναι αυτό που γεννά το μίσος στη ψυχή μας?
Γιατί να μην είμαστε και εμείς κάποιες φορές <<μωρά>>?

Τι αλλάζει ? η θρησκεία ? η υπηκοότητα ? το χρώμα ? τα ήθη ? τα έθιμα ?

Όλοι είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες για αγάπη!

Εγώ απόψε δεν είδα καμία διαφορά! Μπορεί και να είμαι τυφλή ή στο κόσμο μου όπως μου είπαν κάποιοι! Μπορεί ...
Αλλά απόψε ζεστάθηκε η ψυχή μου κι όχι από τη σόμπα αλογόνου που έκαιγε στο μισοάδειο σαλόνι αλλά από τα χαμόγελα δύο μωρών και από την ένθερμη φιλοξενία μιας κοπέλας που αν μη τι άλλο βιώνει τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της!

Μιλήσαμε για πολλά και οι ώρες πέρασαν γρήγορα ...
τελικά όταν έχεις πλάι σου ανθρώπους όλα περνάνε γρήγορα...

Λίγο πριν φύγω αγκάλιασα το Γιάννη .....μύριζε μωράκι..πήρα τη μυρωδιά του με μια ανάσα όπως κάνω και με το Μηνάκο μου και ορκίστηκα πως δεν θα <<ξαναλυγίσω>>
σε πείσμα αυτών των ματιών και αυτής της μυρωδιάς όχι δεν θα ξαναλυγίσω.

Και θα είμαι εκεί για τη Λίντα αλλά και για την κάθε Λίντα που θα με χρειαστεί στο μέλλον.
Και με αυτή τη σκέψη θα μεγαλώσω το γιο μου πως το να είσαι άνθρωπος και να αγαπάς είναι αξία και όχι φιλανθρωπία!