<<Σήμερα που για πολλούς από εμάς είναι μέρα γιορτής για κάποιος άλλους είναι μέρα οδύνης.
Και αναφέρομαι σε εκείνους τους ανθρώπους που είναι μόνοι είτε από επιλογή, είτε γιατί απλά
η μοίρα το θέλησε να γίνει έτσι.>>
Μα τι με έπιασε άραγε.. πώς έπεσα έτσι ξαφνικά?
Όχι τυχαία πάντως.
Σήμερα η μητέρα μου είχε κανονίσει από καιρό να καθαρίσει το υπόγειο του σπιτιού μας.
Είχε φωνάξει ανθρώπους που θα αναλάμβαναν τον καθαρισμό μιας και το υπόγειο είχε πολλά μπάζα και διάφορα άλλα παλιά χρόνων πράγματα! Έτσι λοιπόν με φώναξε απλά να διαλέξω τι θα ήθελα να κρατήσω αφού είχε και πολλά δικά μου πράγματα.
Έτσι λοιπόν κατέβηκα κάτω μαζί της.
Το σφίξιμο στο στομάχι ήρθε πολύ γρήγορα και ήταν για μένα πολύ δύσκολο να το παίζω άνετη
τι στιγμή που βρισκόμουνα ουσιαστικά στο παλιό εργαστήρι του πατέρα μου.
Γύρω μου πράγματά του,εργαλεία του,παπούτσια δουλειάς και ένα σωρό άλλα..μέχρι και τη χτένα του βρήκα.
Και μετά σειρά είχαν τα δικά μου πράγματα..παλιά παιχνιδάκια μου,κουκλίτσες μέχρι και ζωγραφιές μου βρήκα! Ναι ,υπήρξα και εγώ κάποτε παιδάκι κοριτσάκι μικρό και ξένοιαστο.
Χριστέ μου πόσο γρήγορα τρέχει η ζωή μας?
Εν τω μεταξύ οι άνθρωποι έπαιρναν και πέταγαν στους κάδους ότι είχαμε ξεδιαλέξει.
Στα μάτια μου όμως φάνταζαν σαν μπουλντόζες που κατεδάφιζαν τη ζωή μου με ταχύτητα φωτός.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και πολύ χρόνο μιας κι έπρεπε να ανέβω να ταΐσω το μωράκι μου
Και άλλο που δεν ήθελα δεν άντεχα τον κανιβαλισμό αυτό.
Αργότερα κι αφού τέλειωσαν βγήκα στο μπαλκόνι να ρίξω μια ματιά.
Ψέματα ήθελα να δω για τελευταία φορά τα πράγματά μας.
Και τα είδα μοιρασμένα σε τέσσερις κάδους.
Ένας γύφτος λες και τα μυρίστηκε τα σίδερα είχε φορτώσει αρκετά πάνω στο δύσμοιρο αμαξάκι του που αγκομαχούσε μπροστά τη παλιά κουζίνα της γιαγιάς που μας τάισε τόσες φορές και πιο πίσω οι παλιές ταμπέλες που κάποτε φωταγωγούσαν το ολοκαίνουριο φροντιστήριο της μαμάς και κάμποσα άλλα πράματα το κάθε ένα με την δική του ιστορία με τα δικά του όνειρα!
Μου φαινόταν τόσο σκληρό! Μια ζωή στριμώχτηκε πάνω σε ένα παλιατζίδικο και σιγά σιγά άρχισε να απομακρύνεται …μια ζωή τόσο ωραία, γεμάτη χαρές και γέλια. Γεμάτη ξενοιασιά με τη σιγουριά πως ο μπαμπάς τα έχει όλα υπό πλήρη έλεγχο!
Μετά από λίγο άρχισαν να σταματούν στους κάδους κι άλλοι ,κι άλλοι..ζευγάρια και όχι μόνο και να σκαλίζουν τα πράματα.
Κάπου εκεί έμελλε να πάθω το δεύτερο σοκ που με αποτελείωσε.
Πόση φτώχεια τελικά υπάρχει στο κόσμο? Αναρωτιόμουνα ξανά και ξανά, σε τι θα τους χρησίμευαν όλα αυτά τα σκουπίδια? Κι όμως εκείνοι ήξεραν…
Μάζεψαν και κάτι ξεσκισμένα κουκλάκια και είμαι σίγουρη πως κάποιο παιδάκι απόψε θα τα έχει αγκαλιά και χαίρομαι για αυτό! Χαίρομαι πολύ αλλά νιώθω και μια απίστευτη ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους που σήμερα με έμαθαν να εκτιμώ τα πάντα ακόμα και τα πιο ασήμαντα.
Με έμαθαν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως τελικά τίποτα δεν είναι άχρηστο!
Λίγο αργότερα τα λεηλατημένα σκουπίδια είχαν μείνει ολομόναχα και σκορπισμένα γύρω γύρω από τον κάδο. Άλλα σπασμένα και άλλα σκισμένα. Ακριβώς όπως ένιωθα κι εγώ μέσα μου!
Και τότε άρχισα να κλαίω και το παράπονό μου με έπνιξε τόσο πολύ που δεν ήξερα πώς να σταματήσω. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αλλά ούτε μπορούσα να το ελέγξω.
Μα όσο κι αν έκλαψα δεν καταλάγιασα ούτε ησύχασα.
Η αγάπη μου ,ο Γιάννης μου έκανε τα πάντα για να ξεχαστώ και να ανέβω και πάλι και έκανε καλή δουλειά το ίδιο και η μαμά μου η οποία ξέρει να κρύβεται καλύτερα από εμένα ακόμα και αν είναι σε μαύρα χάλια!
Ίσως για κάποιους όλο αυτό να ακούγεται μια τραγελαφική ωδή στα σκουπίδια μου, αλλά για μένα το σημερινό δεν ήταν το καθάρισμα της αποθήκης αλλά το άδειασμα της ψυχής μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου