Aπό το www.enet.gr

Συλλήψεις και προσαγωγές στο Βύρωνα
Κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας για το θάνατο πολίτη από πυρά αστυνομικού


Σε 18 προσαγωγές, από τις οποίες οι 11 μετατράπηκαν σε συλλήψεις, προχώρησε η αστυνομία κατά τη διάρκεια πορείας-διαμαρτυρίας για το θάνατο του 25χρονου Βορειοηπειρώτη, Νίκου Τότη, από πυρά αστυνομικού στις 16 Φεβρουαρίου, ύστερα από επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. στο Βύρωνα.

Το απόγευμα πραγματοποιήθηκαν δύο συγκεντρώσεις σε πλατείες του Βύρωνα, όπου σύμφωνα με πληροφορίες, στη μία συμμετείχαν αντιεξουσιαστές και αναρχικοί, ενώ στη δεύτερη, φορείς, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και αριστεριστές. Οι συμμετέχοντες στη διαμαρτυρία, πραγματοποίησαν ξεχωριστές πορείες, που στη συνέχεια ενώθηκαν σε μία. Λίγη ώρα αργότερα, η πορεία πέρασε από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, όπου άγνωστοι έσπασαν τη βιτρίνα και σημειώθηκε φραστικό επεισόδιο μεταξύ συγκεντρωμένων και ατόμων που βρίσκονταν έξω από τα γραφεία και τα οποία, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ζήτησαν την επέμβαση της αστυνομίας.

Οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν χρήση δακρυγόνων κατά των διαδηλωτών και επιτέθηκαν στην ουρά της πορείας, διαλύοντας την. Οι διαδηλωτές σκόρπισαν στα γύρω στενά του Βύρωνα.

Σύμφωνα με την αστυνομία, πραγματοποιήθηκαν 18 προσαγωγές, από τις οποίες οι 11 μετατράπηκαν σε συλλήψεις, με την κατηγορία της συμμετοχή σε επιθέσεις κατά αστυνομικών.

Όπως αναφέρει το δελτίο τύπου της ΕΛ.ΑΣ., τραυματίστηκαν 11 αστυνομικοί, που διακομίσθηκαν σε νοσοκομείο, ενώ προκλήθηκαν φθορές σε επτά υπηρεσιακά δίκυκλα, πέντε κράνη και δύο αντιασφυξιογόνες μάσκες

πια η διαφορά ?

Πήραμε το δωράκι μας και χτυπήσαμε το κουδούνι.
Ο μικρός Γιάννης στο πάτωμα πάλευε με ένα μπολάκι,αλλά στη θέα ενός αυτοκινήτου δεν κρατήθηκε και ήρθε κοντά μας!
Και το παιχνίδι άρχισε!
Κοιταζόντουσαν τόσο περίεργα και πήγαινα πέρα δώθε μαζί,μπροστά ο ένας πίσω ο άλλος!
Τι πλάκα που είχαν....
Έπαιξαν ,έπαιξαν σαν αδέρφια!
Δύο αθώα μωρά που μοιράστηκαν το ίδιο παιχνίδι και το ίδιο μπισκότο.
Δύο αθώα μωρά με το ίδιο χαμόγελο.
Δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα αντίθετα χαιρόντουσαν που ήταν μαζί και το έβλεπες στα μάτια τους.
Τα κοίταγα ξανά και ξανά...και χίλιες σκέψεις έμπαιναν στο μυαλό μου.
Τι μας κάνει διαφορετικούς ?
Τι είναι αυτό που γεννά το μίσος στη ψυχή μας?
Γιατί να μην είμαστε και εμείς κάποιες φορές <<μωρά>>?

Τι αλλάζει ? η θρησκεία ? η υπηκοότητα ? το χρώμα ? τα ήθη ? τα έθιμα ?

Όλοι είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες για αγάπη!

Εγώ απόψε δεν είδα καμία διαφορά! Μπορεί και να είμαι τυφλή ή στο κόσμο μου όπως μου είπαν κάποιοι! Μπορεί ...
Αλλά απόψε ζεστάθηκε η ψυχή μου κι όχι από τη σόμπα αλογόνου που έκαιγε στο μισοάδειο σαλόνι αλλά από τα χαμόγελα δύο μωρών και από την ένθερμη φιλοξενία μιας κοπέλας που αν μη τι άλλο βιώνει τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της!

Μιλήσαμε για πολλά και οι ώρες πέρασαν γρήγορα ...
τελικά όταν έχεις πλάι σου ανθρώπους όλα περνάνε γρήγορα...

Λίγο πριν φύγω αγκάλιασα το Γιάννη .....μύριζε μωράκι..πήρα τη μυρωδιά του με μια ανάσα όπως κάνω και με το Μηνάκο μου και ορκίστηκα πως δεν θα <<ξαναλυγίσω>>
σε πείσμα αυτών των ματιών και αυτής της μυρωδιάς όχι δεν θα ξαναλυγίσω.

Και θα είμαι εκεί για τη Λίντα αλλά και για την κάθε Λίντα που θα με χρειαστεί στο μέλλον.
Και με αυτή τη σκέψη θα μεγαλώσω το γιο μου πως το να είσαι άνθρωπος και να αγαπάς είναι αξία και όχι φιλανθρωπία!

Ένα αρκουδάκι γεμάτο αγάπη ......έκανε την αρχή!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τον μικρό Γιαννάκη και ύστερα από 'μένα!
Σήμερα ο μικρός της Λίντας ξύπνησε και είχε γάλα γιατί μια τρυφερή αγκαλιά άνοιξε και τον έβαλε μέσα ...μια τρυφερή χνουδωτή αγκαλιά γέμισε μια τσάντα γάλατα και την πρόσφερε απλόχερα για να γίνει η αρχή!

Και η αρχή έγινε και η Λίντα χαμογέλασε για πρώτη φορά ξανά..
Αυτή είναι η δική μας ανταμοιβή αυτό το -κάπως πικραμένο ακόμα- χαμόγελο.

Δεν πίστευε στα μάτια της ...
Μία τσάντα γάλατα ,μια τσάντα πάνες και τα πρώτα λεφτά ...ήταν η αρχή!

Ο Αρκούδος άνοιξε την αγκαλιά του και έκλεισε μέσα ένα μωράκι και μια μανούλα!
Το ίδιο κάνω κι εγώ με όποιο τρόπο μπορώ.

Ας γίνουμε όλοι ένα αρκουδάκι που θα χαρίσει μια αγκαλιά σε αυτή τη φτωχή οικογένεια,σε αυτό το μωράκι.

Το είπα κι αλλού θα το πω κι εδώ ΜΗ ΜΕ ΑΦΉΣΕΤΕ ΜΌΝΗ ...βοηθήστε κι εσείς καλό θα κάνετε και μόνο.

Ίσως συναντήσετε κι εσείς κακίες και προσβολές όπως κι εγώ αλλά "μη μασάτε" όπως λέει το αρκουδάκι μας!

Τέλος θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες απορίες που εγώ δεν κατάφερα να απαντήσω.

"άραγε πόσες ευκαιρίες θα μας δοθούν στη ζωή μας να αποδείξουμε πως είμαστε άνθρωποι?"

"πόσο εύκολο είναι να κοιμήθεις με τον άντρα σου σαν οικογένεια και να ξυπνήσεις χήρα με ένα παιδί?"

"πόσο εύκολα μπορείς να χωνέψεις πως απο ένα λάθος χάθηκε όλη σου η ζωή?"

"γιατί ο κόσμος αδιαφορεί να βοηθήσει μια μητέρα αλλά στέλνει κατά χιλιάδες τα sms για να βγάλει το νικητή του Χ - FACTOR?"

"πιά άλλα λόγια πρέπει να πώ για να πείσω πώς ΈΔΩ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΡΌΒΛΗΜΑ??"

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΡΑΞΕΙΣ!!

Σήμερα είναι τα εννιάμερα του Νίκου!
Και εγώ ήμουν εκεί!
Στο σπίτι του πλάι στη γυναίκα του,η οποία μου εξέφρασε το παράπονό της.
"Πέρασαν εννέα μέρες" μου είπε "και το μόνο που έχω είναι ένα τσουβάλι υποσχέσεις.
Όλοι με ξέχασαν και όλοι έμειναν στα λόγια! Όλοι όμως!
Δεν ξέρω τι να κάνω,ψάχνω για δουλειά και όλες οι πόρτες είναι κλειστές"

Ναι όσο κι αν ακούγεται απίστευτο η Λίντα εννέα μόλις μέρες μετά μαζεύει τα κομμάτια της και ψάχνει για δουλειά!
"ότι να 'ναι" μου λέει "να καθαρίζω ,να πλένω ότι να 'ναι όσο κάθομαι εδώ μέσα λεφτά δεν μαζεύονται"

Η μόνη νότα χαράς αλλά και η μοναδική ελπίδα της είναι η βοήθεια που αναμένει από όλους εμάς τους άγνωστους που θέλω να πιστεύω δεν θα μείνουμε στα λόγια όπως όλοι οι άλλοι οι "φιλάνθρωποι πλούσιοι" που τις έταξαν μεγάλα χρηματικά ποσά και έμειναν στο τάξιμο!

Η ΛΊΝΤΑ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΓΆΛΑΤΑ
συγκεκριμένα το ΝΑΝ 2 ΣΚΌΝΗ μιας και ο μικρούλης της έχει πρόβλημα με το βάρος του!
Θα το βρείτε στα σούπερ μάρκετ!

ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΡΟΎΧΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΌ ΗΛΙΚΊΑΣ 16 ΜΗΝ ΩΝ

ΚΑΙ ΤΈΛΟΣ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΧΡΉΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΊΚΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΠΕΊΓΟΥΝ

(σας παρακαλώ ας δώσουμε ότι μπορούμε έστω και 5 ευρώ ο καθένας μας)

ΕΘΝΙΚΉ ΤΡΆΠΕΖΑ

114/961622-53

ΙΒΑΝ GR7901101140000011496162253

ΌΝΟΜΑ : NIKOLLA TODI KAI KLEOPATRA (που είναι η μητέρα του)

τέλος για όποιον ενδιαφέρεται να στείλει πράγματα ας επικοινωνήσει μαζί μου για να τον ενημερώσω για την διεύθυνση!

Σας παρακαλώ ας κάνουμε οτι μπορούμε και όποιος μπορεί ας προωθήσει το μήνυμα αυτό!

Δίνοντας την μάχη μου.

Το γεγονός ότι ο Νίκος έμενε δίπλα μου δεν μου αφήνει το παραμικρό περιθώριο ηρεμίας!
Είναι αδύνατο να ζω την καθημερινότητα μου σαν να μην έχει συμβεί τίποτα!
Βλέπω κάθε μέρα την σύζυγό του αλλά και το μωράκι του καθώς επίσης και πολλούς άλλους συγγενείς μαυροφορεμένους να κλαίνε για το χαμό του παλικαριού τους!
Αυτό που με ανησυχεί και με πονάει πιο πολύ όμως είναι η κατάσταση της γυναίκας του!
Για αυτό και πήρα την πρωτοβουλία και έκανα κάποια πράγματα!
Αρχικά μίλησα με το χαμόγελο του παιδιού για να μπορέσει να έχει η Λ. μια σχετική ψυχολογική βοήθεια αλλά και για να την βοηθήσουν παρέχοντας της τρόφιμα και ρουχισμό για το μικρούλη της.
Πραγματικά οι άνθρωποι πρόθυμα ανταποκρίθηκαν και τους ευχαριστώ θερμά!
Μία δεύτερη πρωτοβουλία ήταν να ζητήσω οικονομική βοήθεια ,από όλους όσους γνωρίζω εγώ προσωπικά αλλά και από την γειτονιά μας ,αφού έτσι κι αλλιώς όλοι πια γνωρίζουν τι έχει συμβεί.
Εκεί δεν περίμενα να συναντήσω τέτοια αδιαφορία αλλά και τέτοια κοροϊδία!
Οι απαντήσεις που πήρα ήταν χαρακτηριστικές και τις παραθέτω μία μία !
- Εμείς τι δουλειά έχουμε να ανακατευτούμε? Θα τη βοηθήσει το κράτος!
- Έχει συγγενείς να την βοηθήσουν εμείς τι είμαστε?
- Εμένα ποιός με βοήθησε?
- Τι νομίζεις ότι θα καταφέρεις Κατερίνα με αυτό που κάνεις, να ισιώσεις το κόσμο?

Τέλος αξίζει να σημειωθεί πως όλοι με ρώταγαν με το ίδιο απεχθές υφάκι:
" Αλβανοί δεν είναι αυτοί?
Και πολλά άλλα σχόλια πάντα αρνητικά τόσο για την πρόθεση μου να βοηθήσω όσο και για το γεγονός ότι σε άλλη περίπτωση η οικογένεια του Νίκου δεν θα βοήθαγε ανάλογα κανένα μας!
Και γιατί εγώ τώρα νοιάζομαι τόσο πολύ τους ήξερα??

Τελικά για να είσαι άνθρωπος απαιτούνται πολλές προϋποθέσεις εκ των οποίων η πιο σημαντική είναι ότι κάνεις να έχει και το αντάλλαγμα του αλλά και να αφορά μόνο το σπίτι σου και ποτέ τον διπλανό σου!
Κι όμως δεν απογοητεύτηκα ούτε και έχω σκοπό να μεταλλαχτώ σε άνθρωπο ρομπότ!
Θα κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω ,για δύο λόγους, ο ένας επειδή το θέλω και το θεωρώ σωστό και ανθρώπινο και ο άλλος γιατί της το υποσχέθηκα!

Το πιο πιθανό είναι να συνεχίσω να τρώω τα μούτρα μου αλλά τουλάχιστον θα ξέρω πως έχω κάνει ότι περνούσε από το χέρι μου!


Μακάρι να μπορούσα να έστελνα αυτήν την έκκληση βοήθειας και πιο μακριά!

ΑΝΤΙΟ ΝΙΚΟ (ΒΥΡΩΝΑΣ 17/02/2010)

Μάς χώριζε ένας τοίχος,μας ένωνε μια καλημέρα!
Ήταν ένας γλυκομίλητος και χαμογελαστός γείτονας!
Ήταν ο Νίκος ...μόλις 25 χρονών ,ένα παλικάρι πατέρας ενός μπεμπούλη 10 μηνών.
Ηταν.....!
Τώρα πια δεν είναι κοντά μας και ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω.
Τηλεοράσεις ,ραδιόφωνα το λένε και το ξαναλένε μα εγώ αδυνατώ να το πάρω απόφαση.
Κι όμως είναι αλήθεια..αυτό το παλικάρι που έφυγε για το μεροκάματο δεν γύρισε ποτέ.
Έμελε να αφήσει την τελευταία του πνοή σε ένα δρόμο του Βύρωνα με 9 σφαίρες καρφωμένες στην πλάτη και στο κεφάλι.
Γιατί ? Ποιός να φταίει ?
Οι ληστές ? οι αστυνομία?
Οι ειδικοί μιλάνε αναλύουν λένε,λένε,λένε...μα εγώ δεν ακούω αυτά όχι,ακούω κάτι άλλο πιο δυνατό πιο γοερό και πιο αληθινό!
Ακούω τα κλάματα της γυναίκας του όλη μέρα ,όλη νύχτα.
Ποια ανάλυση και πια δικαιοσύνη θα έχει την μυρωδιά και τη ζεστασιά της αγκαλιάς του άντρα της?
Ποια τιμή ,ποιο τηλεγράφημα θα απαντάει στο ψευδό κάλεσμα ενός αθώου μπομπιράκου που θα αναζητά μεθάυριο τον μπαμπά του??

Πώς πείθεις μια γυναίκα που σέρνεται πως πρέπει να συνεχείσει?
Και πως μπορείς να αντέξεις το θέαμα ενός μωρού που κοιμάται γαλήνια στην μικρή του κούνια ξέροντας πως ποτέ δεν γνωρίσει εκείνον που τον έφερε στη ζωή?

Αυτά θέλω να μου απαντήσουν όλοι.
Μεγάλωσα χωρίς μπαμπά και ξέρω πως είναι να νιώθεις ορφανός.Είναι σαν να είσαι κουτσός και τυφλός μαζί και εκτός αυτού είμαι κι εγώ μανούλα ενός μικρούλη που όταν βλέπει τον μπαμπά του τρελένεται απο χαρά και δεν ξεκολάει απο την αγκαλιά του και μπορώ να καταλάβω πόσο αναγκαίος είναι ο πατέρας του για εκείνο.

Δεν υπάρχουν απαντήσεις! Το ξέρω καλά!
Και αυτό που ξέρω πιο καλά ακόμα, είναι ότι σε μια βδομάδα απο τώρα όλοι θα το έχουν ξεχάσει.Όλοι εκτός από εκείνους που δεν θα ξεχάσουν ποτέ!

Σήμερα στις 17:00 είναι η κηδεία του Νίκου!
Σήμερα κηδεύει μια γυναίκα τα όνειρα της ,τη ζωή της ,τις ελπίδες της,τη σιγουριά της ,τη χαρά της και όλα όσα σκεφτόταν την μέρα που φόρεσε το λευκό της νυφικό,τη μέρα που έφερε στο κόσμο το παιδί τους.
Σήμερα ένα μωράκι μένει μόνο ...μένει...<< κουτσό>> !

Αντίο Νίκο...
Θα σε σκέφτομαι πάντα κι ας ήμουν μια απλή γειτόνισα!
Έκλαψα πολύ για 'σένα κι ας μη σε ήξερα καλά.
Κι αν είχα το ελεύθερο θα στήριζα τη γυναίκα σου σαν αδερφή μου!
Μα είμαι μια απλή γειτόνισα........και τίποτα παραπάνω.

Αντίο Νίκο...
και ας μη μάθεις ποτέ πως ανάμεσα σε εκείνους που βλέπουν ειδήσεις και τρώνε υπάρχουν και κάποιοι που πονάνε αληθινά και κλαίνε και ξενυχτάνε και κάνουν τον πόνο των άλλων πόνο τους.

ΑΝΤΊΟ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΙ!

στο εργαστήρι του μπαμπά.....

<<Σήμερα που για πολλούς από εμάς είναι μέρα γιορτής για κάποιος άλλους είναι μέρα οδύνης.
Και αναφέρομαι σε εκείνους τους ανθρώπους που είναι μόνοι είτε από επιλογή, είτε γιατί απλά
η μοίρα το θέλησε να γίνει έτσι.>>

Μα τι με έπιασε άραγε.. πώς έπεσα έτσι ξαφνικά?
Όχι τυχαία πάντως.
Σήμερα η μητέρα μου είχε κανονίσει από καιρό να καθαρίσει το υπόγειο του σπιτιού μας.
Είχε φωνάξει ανθρώπους που θα αναλάμβαναν τον καθαρισμό μιας και το υπόγειο είχε πολλά μπάζα και διάφορα άλλα παλιά χρόνων πράγματα! Έτσι λοιπόν με φώναξε απλά να διαλέξω τι θα ήθελα να κρατήσω αφού είχε και πολλά δικά μου πράγματα.
Έτσι λοιπόν κατέβηκα κάτω μαζί της.
Το σφίξιμο στο στομάχι ήρθε πολύ γρήγορα και ήταν για μένα πολύ δύσκολο να το παίζω άνετη
τι στιγμή που βρισκόμουνα ουσιαστικά στο παλιό εργαστήρι του πατέρα μου.
Γύρω μου πράγματά του,εργαλεία του,παπούτσια δουλειάς και ένα σωρό άλλα..μέχρι και τη χτένα του βρήκα.
Και μετά σειρά είχαν τα δικά μου πράγματα..παλιά παιχνιδάκια μου,κουκλίτσες μέχρι και ζωγραφιές μου βρήκα! Ναι ,υπήρξα και εγώ κάποτε παιδάκι κοριτσάκι μικρό και ξένοιαστο.
Χριστέ μου πόσο γρήγορα τρέχει η ζωή μας?
Εν τω μεταξύ οι άνθρωποι έπαιρναν και πέταγαν στους κάδους ότι είχαμε ξεδιαλέξει.
Στα μάτια μου όμως φάνταζαν σαν μπουλντόζες που κατεδάφιζαν τη ζωή μου με ταχύτητα φωτός.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και πολύ χρόνο μιας κι έπρεπε να ανέβω να ταΐσω το μωράκι μου
Και άλλο που δεν ήθελα δεν άντεχα τον κανιβαλισμό αυτό.
Αργότερα κι αφού τέλειωσαν βγήκα στο μπαλκόνι να ρίξω μια ματιά.
Ψέματα ήθελα να δω για τελευταία φορά τα πράγματά μας.
Και τα είδα μοιρασμένα σε τέσσερις κάδους.
Ένας γύφτος λες και τα μυρίστηκε τα σίδερα είχε φορτώσει αρκετά πάνω στο δύσμοιρο αμαξάκι του που αγκομαχούσε μπροστά τη παλιά κουζίνα της γιαγιάς που μας τάισε τόσες φορές και πιο πίσω οι παλιές ταμπέλες που κάποτε φωταγωγούσαν το ολοκαίνουριο φροντιστήριο της μαμάς και κάμποσα άλλα πράματα το κάθε ένα με την δική του ιστορία με τα δικά του όνειρα!
Μου φαινόταν τόσο σκληρό! Μια ζωή στριμώχτηκε πάνω σε ένα παλιατζίδικο και σιγά σιγά άρχισε να απομακρύνεται …μια ζωή τόσο ωραία, γεμάτη χαρές και γέλια. Γεμάτη ξενοιασιά με τη σιγουριά πως ο μπαμπάς τα έχει όλα υπό πλήρη έλεγχο!
Μετά από λίγο άρχισαν να σταματούν στους κάδους κι άλλοι ,κι άλλοι..ζευγάρια και όχι μόνο και να σκαλίζουν τα πράματα.
Κάπου εκεί έμελλε να πάθω το δεύτερο σοκ που με αποτελείωσε.
Πόση φτώχεια τελικά υπάρχει στο κόσμο? Αναρωτιόμουνα ξανά και ξανά, σε τι θα τους χρησίμευαν όλα αυτά τα σκουπίδια? Κι όμως εκείνοι ήξεραν…
Μάζεψαν και κάτι ξεσκισμένα κουκλάκια και είμαι σίγουρη πως κάποιο παιδάκι απόψε θα τα έχει αγκαλιά και χαίρομαι για αυτό! Χαίρομαι πολύ αλλά νιώθω και μια απίστευτη ευγνωμοσύνη για αυτούς τους ανθρώπους που σήμερα με έμαθαν να εκτιμώ τα πάντα ακόμα και τα πιο ασήμαντα.
Με έμαθαν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως τελικά τίποτα δεν είναι άχρηστο!
Λίγο αργότερα τα λεηλατημένα σκουπίδια είχαν μείνει ολομόναχα και σκορπισμένα γύρω γύρω από τον κάδο. Άλλα σπασμένα και άλλα σκισμένα. Ακριβώς όπως ένιωθα κι εγώ μέσα μου!
Και τότε άρχισα να κλαίω και το παράπονό μου με έπνιξε τόσο πολύ που δεν ήξερα πώς να σταματήσω. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αλλά ούτε μπορούσα να το ελέγξω.
Μα όσο κι αν έκλαψα δεν καταλάγιασα ούτε ησύχασα.

Η αγάπη μου ,ο Γιάννης μου έκανε τα πάντα για να ξεχαστώ και να ανέβω και πάλι και έκανε καλή δουλειά το ίδιο και η μαμά μου η οποία ξέρει να κρύβεται καλύτερα από εμένα ακόμα και αν είναι σε μαύρα χάλια!
Ίσως για κάποιους όλο αυτό να ακούγεται μια τραγελαφική ωδή στα σκουπίδια μου, αλλά για μένα το σημερινό δεν ήταν το καθάρισμα της αποθήκης αλλά το άδειασμα της ψυχής μου.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑΚΙ ΜΟΥ

Σ'ΑΓΑΠΩ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ
Σ΄ΑΓΑΠΩ Σ'ΑΓΑΠΩΩΩΩΩ!!!!!

happy Valentine's day

Ξημερώνει του "Αγίου Βαλεντίνου"
σήμερα γιορτάζει ο έρωτας.Τί έθιμο κι αυτό? Έχει όμως κι αυτό την γλύκα του ,παντού καρδούλες ,τριαντάφυλλα ,γλυκάκια ε, όσο να πεις επηρεάζεσαι θες να μπεις στο πνεύμα.
Βέβαια είμαι κι εγώ της άποψης πως ο έρωτας και η αγάπη γιορτάζονται κάθε μέρα και κάθε ώρα. Κι όσο για τα δωράκια φωτιά θα πέσει να με κάψει αν έχω παράπονο. Το μωράκι μου έχει δεν έχει "όχι" δεν μου λέει.
Και να που τώρα έχω σκαλώσει και θέλω να κάνω κάτι για αύριο και δεν ξέρω τι.
Όλη τη βδομάδα έσπαγα το κεφάλι μου και δώρο δεν πήρα πρώτα απ' όλα γιατί δεν κατάφερα να βγω έξω μιας και ο ψυχουλίνος μου ο μικρός ήταν αρρωστούλης.
Και τώρα τι γίνεται??
Ακόμα σκέφτομαι και μάλλον και μέχρι το πρωί αυτό θα κάνω ,θα σκέφτομαι..
Θα κάψω το κεφάλι μου...στο τέλος!
Κάτι πρέπει να κάνω άλλα μάλλον από Τρίτη δεν πειράζει,κάλιο αργά παρά ποτέ
Νιώθω χάλια γιατί εκείνος και ΔΏΡΑ μου πήρε σήμερα που πήγαμε βόλτα και από ότι υποπτεύομαι μάλλον θα πάρει και κάτι ακόμα για να τηρήσει την έκπληξη της ημέρας.
Πώς να νιώσω εγώ τώρα ? Σαν το φτωχό συγγενή που εκτός των άλλων έρχεται και κατόπιν εορτής. Άρε άτιμε Βαλεντίνε!!!

'Ενας μπαμπάς σκέτο μέλι...

..Μαζί με το μπεμπάκι μας ντάντευε κι εμένα χτες όλη μέρα αφού εγώ ήμουν κυριολεκτικά σε κώμα.
Έπαθα κάτι ...δεν κατάλαβα τι ,πάντως κάτι με πείραξε σοβαρά απο αυτά που έφαγα κι όλη μέρα ξερνοβόλαγα πάνω από μια λεκάνη. Έκανα και τον πυρετάκο μου κι ως εύλογη συνέπεια όλων αυτών κοιμόμουνα όλη μέρα.
Το δρομολόγιο ήταν ένα λεκάνη-κρεβάτι και τούμπαλιν.
Η αγάπη μου όμως στάθηκε στο ύψος της κατάστασης όχι μόνο ανέλαβε το θηριάκι μας αλλά ακύρωσε όλες μα όλες τις δουλειές για να μας προσέχει.
Ανέλαβε εξολοκλήρου το μικρό σε όλες τις φάσεις μαμ ,κακά και νάνι αλλά και παιχνίδι με το τσουβάλι!
Όσο για μένα και μου μαγείρεψε και ερχόταν συνέχεια δίπλα να με κάνει αγαπούλες να γίνω καλά. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έκανε και δουλίτσες άλλες τύπου βάζω σκούπα πλένω πιάτα...κλπ
Σήμερα μετά την επίσκεψη στο γιατρό όπου μας συμβούλεψε να κόψουμε το νυχτερινό γαλατάκι ο μπαμπάς Γιάννης ήταν κάθετος : Αν το μωράκι μου πεινάει θα φάει ..τέλος!
Το μωράκι μου έκανε και κάτι άλλο που με συγκίνησε πολύ....
Παρότι αυτές τις μέρες ζοριζόμαστε κάπως ( αφού έχουμε μπλέξει με κάφρους πελάτες ,που δεν πληρώνουν ποτέ ) την ώρα που έφευγα για την καθιερωμένη βόλτα στο παρκάκι μου λέει : << πάρε αυτά και ψώνισε κάτι απο εμένα απο το μαγαζάκι που σου αρέσει>>
Αλήθεια ..με συγκίνησε τόσο πολύ!
Πήγα μα δεν ψώνισα τίποτα αν και μου άρεσαν πολλά..ακόμα τα έχω τα λεφτά που μου έδωσε ,δεν ξέρω μα δεν μου πήγαινε να τα χαλάσω ξέρω πως είναι από το υστέρημα κι όχι από το περίσσεμα.
Αύριο θα πάμε βολτούλα όλοι ικέα να λεηλατήσουμε κάνα κεφτεδομπαλάκι και την Κυριακή ο γλύκας μπαμπάς οργάνωσε άάάάτα που λέει κι ο μικρός στο Αττικό πάρκο για χατήρι του γιου του..
Τι να πω δεν έχω λόγια.
Θησαυρός πολύτιμος ο αντρούλης μου θα τον κρύψω στο μπαούλο μη τυχόν και μου τον πάρει καμία! (χι χι χι)
Σ' αγαπώ ζωή μου καληνύχτα.