είμαστε μονάχοι....

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010


Πέρασαν δυο μήνες.
Μπήκα εδώ μέσα και φύσαγα σκόνες και αράχνες..και να ταν μόνο εδώ..

Και αντί να έχω γεμίσει νέα κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχω τίποτα νέο και τίποτα ωραίο να σερβίρω αντίθετα έχω ένα τσουβάλι παράπονα και κάμποσα κιλά πίκρες.
Και εδώ είναι το μόνο ήσυχο μέρος που μπορώ να πω τα όσα νιώθω όπως τα νιώθω.
Λοιπόν έχω αρχίσει να φοβάμαι..
αρχικά το κόσμο.
Τελευταία δυσκολεύομαι πολύ να βρω έναν άνθρωπο που να έχει καλές διαθέσεις και λίγη θετική ενέργεια!Με αποτέλεσμα να φοβάμαι να ξεστομίσω και την καλημέρα.
Ναι,έκοψα και την καλημέρα με πολλούς γνωστούς και άγνωστους.Δεν το θεωρώ απαραίτητο πια να λέω "καλημέρα" και να με περνάνε για τρελή!Και φυσικά σπάνια να ανταποδίδουν!
Κατά δεύτερο έχω αρχίσει να φοβάμαι το κάθε αύριο που ξημερώνει!
Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, τουλάχιστον έχουμε κάπως την υγειά μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό..Αν και μου φαίνεται πως αν πάω να κάνω αυτή την ειδική εξέταση που πρέπει θα αλλάξει κι αυτό!! Το σκέφτομαι συνέχεια αλλά δεν πάω ποτέ......!
Φοβάμαι..

Φοβάμαι την κούραση μου και όλα αυτά που με βαραίνουν,τις τόσες ευθύνες και το γεγονός ότι είμαι τόσο μόνη σε αυτό!
Σηκώνω ένα τεράστιο φορτίο ευθυνών χωρίς ρεπό και διάλειμμα και δεν υπάρχει πουθενά ένα χέρι βοηθείας!
Περίεργο και άδικο μαζί εγώ να τρέχω και να βοηθάω τους πάντες και για εμένα κανείς ..
κανείς...
Ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι δυσανασχετούν ακόμα και σε αυτή τη λίγη βοήθεια που μου προσέφεραν!
Και έτσι ξαφνικά σήμερα το να κοιμάται το μωράκι μου εκεί κανένα μεσημέρι έγινε πρόβλημα,έγινε κόλλημα στο πρόγραμμα της γιαγιάς γιατί είχε να πάει μια επίσκεψη!!!!!!!
Θα μπορούσε να το είχε πει από την αρχή και όχι να πει όλα αυτά που είπε όταν έτρεξα με την ψυχή στα πόδια για να τον πάρω.
Κουβάλαγα το παιδί στα χέρια και την τσάντα του στην πλάτη και παράλληλα προσπαθούσα να κατεβάσω το καρότσι ολομόναχη απ τα σκαλιά..και όλο αυτό γιατί ? Για μία επίσκεψη ή γιατί απλά είμαι βάρος!
Πήρα το παιδάκι μου μισοκοιμισμενο και με τα πυτζαμάκια του και το έφερα σπίτι μας...
Ούτε γεια δεν μου είπαν ,λες και έφυγε από πάνω τους ένας ανεπιθύμητος.
Αυτή ήταν όλη κι όλη η βοήθεια με το παιδί το να κοιμάται εκεί κάνα μεσημέρι για να μπορώ εγώ να κάνω τις δουλειές του σπιτιού!
Πάει κι αυτό...
Αλλά γιατί? Γιατί τι κακό κάνει ένα μωράκι όταν κοιμάται ...απλά χρειάζεται ησυχία και αυτό μάλλον είναι πρόβλημα!
Ίσως για αυτό και προτιμάνε τη φασαρία καλύτερα που προκαλούν τα ανίψια μου από την ησυχία που χρειάζεται ένα μωράκι!!
Τα ανίψια μου μπορούν να μείνουν εκεί για ώρες αλλά και για μέρες ενώ εμείς και οι δύο ώρες πολλές είναι!! Και πάνε κι αυτές!
Και ακούω και τα σχόλια...ότι έκανα το παιδί μου μαμάκια!
Γιατι σαν τι άλλο θα μπορούσε να γίνει?Τι άλλο έχει εκτός από τη μαμά του??
Έχει μήπως τη γιαγιά που θα το πάει βόλτα στις κούνιες?
Έχει μήπως το παππού του?
Ένα μπαμπά έχει που αν προλάβει θα τον δει και μια μαμά να την τρώει στη μάπα όλη μέρα!
Μαζί παίζουμε,γελάμε,ξυπνάμε,κοιμόμαστε,τρώμε,κάνουμε μπάνιο,πάμε στη τουαλέτα,τις τράπεζες,στο σούπερ μάρκετ,παντού μαζί γιατί η μαμά δεν έχει καμία βοήθεια καμία νταντά αλλά και κανέναν άλλο να μπορεί να αναλάβει το μωρό της..αλλά και πάλι για άλλη μια φορά η μαμά φταίει που το παιδί έγινε μαμάκιας!
Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι,εγώ έχω εκείνο κι αυτό εμένα!
Εκεί τρέχω για αγκαλιά ,για ένα φιλί,για ένα χάδι για ένα γλυκό λογάκι..εκεί σε εκείνο!
Παρόλα αυτά όμως δεν νιώθω καλή μαμά πάντα!
Σήμερα με το που γύρισε ο άντρας μου άνοιξα την πόρτα και έφυγα σε κακά χάλια ήθελα να βρω ένα μέρος απλά να κλάψω ....κάτι που δεν μπορώ να κάνω μπροστά στο παιδί μου!
Πήγα και βρήκα ένα παγκάκι που δεν το έβλεπαν τα φώτα και εκεί έλιωσα στο κλάμα..
στέγνωσαν όλα μέσα μου κοίταγα γύρω μου μπας και ενδιαφερθεί κανείς αλλά κανείς δεν πέρναγε από αυτή τη σκοτεινή γωνία!
Δεν ξέρω ...απλά να ήθελα να νιώσω πως δεν είμαι μόνη μου!
Αλλά όσο κι αν το ήθελα αυτό το συναίσθημα δεν άλλαζε.....

Γύρισα σπίτι και βρήκα τις ευθύνες μου να με περιμένουν,πιάτα,μπάνιο το μωρό,πλυντήρια και άλλα πολλά..δεν είχα κουράγιο ούτε να το συζητήσω..
Ο άντρας μου λιώμα στη κούραση στεκόταν με το ζόρι αλλά έπαιζε με το μωρό..κι όμως για κάποιο λόγο ένιωθα ακόμα μόνη...
Σκέφτηκα πως ακόμα κι αυτός που κάνει μια τόσο κοπιαστική δουλειά κάποτε σχολάει και το βράδυ κοιμάται ανενόχλητος ...εγώ???
Τι κάνω εγώ? Είμαι όρθια όλη μέρα ,γυρνάω σαν τη σβούρα και τη νύχτα σηκώνομαι 3-4 φορές γιατί κλαίει το παιδί...και άρχισα τα παράπονα..η ατμόσφαιρα βάρυνε και όλα χάλασαν...
Και πάλι νιώθω μόνη...αλλά τώρα νιώθω διπλά μόνη...
Πριν λίγο πήγα πάνω από την κούνια του μωρού...τα μάτια μου έτρεχαν και κράταγα την ανάσα μου να μην τον ξυπνήσω...

Ήθελα να του πω δυο λόγια : συγνώμη για σήμερα ...που σε ταλαιπώρησα τόσο δεν το ήθελα..δεν έφταιγα...συγνώμη που έφυγα έτσι αλλά είχα τόση ανάγκη να κλάψω και αυτό το θέαμα δεν είναι για τα ματάκια σου..συγννώμη που τα θαλάσσωσα ....αύριο θα είμαι μια καλήτερη μαμά και αυτό για εσένα μόνο...γιατί μόνο εσένα έχω...σ΄αγαπώ...

Χίλιες σκέψεις έχουν βαρύνει το κεφάλι μου και ύπνος δεν μου κολλάει ,θέλω να φωνάξω στο μπαλκόνι << βοήθειααααα>> μήπως και με ακούσει κανείς αλλά ειμαι σιγουρη πως κανείς δεν θα χαλαστεί για εμένα...

16 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Κατερινα, δεν θα σου πω τα κλισε...Αν θες να μιλησεις παρε με, το τηλεφωνο μου το εχεις απο τοτε με την ιστορια του Τοντι...Αν το εχασες στειλε μεηλ...
Αν παλι δεν θες να μιλησεις, απλα να θυμασαι πως μπορει να νιωθεις μονη, αλλα δεν εισαι!
Καλημερα! Ελπιζω καλυτερη απο τη χτεσινη!

to Katerina's blog είπε...

τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν θα αλλάξει..
τα μάτια μου μόνο είναι λίγο πιο πρησμένα απο χθές...
με πήρε η κατηφόρα..

BUTTERFLY είπε...

Κι ομως! Ολα θα αλλαξουν! Υπομονη...Η προταση εννοειται οτι ισχυει!

to Katerina's blog είπε...

θα σε πάρω...όχι για να σε φορτώσω με στεναχώριες αλλα για να σε ακουσω : )

σε ευχαριστω που εισαι εκει αλλα και που περνας και απο εδώ..

mel's είπε...

Κοριτσάκι μου γλυκό !!!!!
σκούπισε τα ματάκια σου, κοίτα το παιδάκι σου που σε έχει ανάγκη και ασε τους άλλους να λένε ....

Είσαι μια υπέροχη μανούλα, γλυκιά καλή και τρυφερή,
για το μωράκι σου είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου !!!!

και αν καμιά φορά κάνεις και συ λάθος, είναι για να καταλαβαίνεις ότι και οι δικοί σου οι γονείς κάνουν λάθη !!!!!

Φιλάκια πολλά και να αγαπάς πολύ πολύ τον εαυτό σου , τον αντρουλη σου και το μωράκι σου !!!!

to Katerina's blog είπε...

αχ βρε Μελάκι μου εσύ να δεις τι γλυκα εισαι..όνομα και πραγμα!
Πως γίναμε έτσι?
Χρεωθήκαμε και κάμποσο και να τωρα που όλα πανε στραβα..
Ουτε την υγεία μου δεν μπορω να κοιτάξω πώς να τρεξω σε τόσους γιατρούς με ένα μωρο στα χέρια..
Γιατι ? > ?

BUTTERFLY είπε...

Σωπα βρε που θα με κουρασεις! Δεν εχω αναγκη εγω!
Καλημερα και καλο μηνα!

mel's είπε...

Έχε πίστη δυνατή !!!!
γεμάτη φλόγα .... πίστη ότι όλα θα πάνε καλά ... κάνε μια προσευχή ....
και μην σκέφτεσαι αρνητικά μόνο θετικά ..
γέμισε με όμορφα συναισθήματα τον κόσμο σου , το σπίτι σου , τον άντρα σου , το παιδάκι σου ,

Και ότι ζητήσεις θα σου έρθει.

Φιλάκια πολλά γλυκιά μανούλα....

to Katerina's blog είπε...

δεν μπορω να κάνω πολλά όσο κι αν το θέλω..
μου λείπει αυτό το up...που θα με κάνει πάλι να γίνω αυτο που ήμουνα..δεν ξερω τι ειναι αυτο ,αλλα δεν ξερω και εαν πρεπει να ελπιζω..

mel's είπε...

Κοριτσάκι μου το up το έχεις στην αγκαλιά σου !!!!
Κοίτα το καλά και να σκέφτεσαι ότι είσαι πολύ τυχερή .
Κοιτα να ξεκουράζεσαι και να χαμογελάς ,
Σου πάει πολύ !!!!
Φιλιααααα

Χρήστος Βασιλείου είπε...

Κατερίνα αυτό το "θα το κάνεις μαμάκια το παιδί" μου ακούστηκε τόσο γνωστό. Θυμάμαι τους συγγενείς και παρατρεχάμενους που όλο ενδιαφέρον λέγαν στην γυναίκα μου "καλά όλο στα χέρια είναι αυτό το παιδί;". Δεν έφτανε η κούραση μας, είχαμε και τις "συμβουλές" τους.

Με τον καιρό μάθαμε να μην δίνουμε σημασία σε όλους που νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα. Σε αυτούς που την δική τους αποτυχημένη εμπειρία, θέλουν να την επιβάλουν σε μας.
Ακούμε αυτά που μας λένε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τα εφαρμόσουμε κι όλας. Καμιά φορά χρειάστηκε να τους απαντήσω αυστηρά, κυρίως για να καταλάβει η γυναίκα μου πως έχει την στήριξη μου. Πως δεν είναι μόνη.
Ζήτησε από τον άντρα σου να σε στηρίξει αν γίνεται, να απομονώσει ευγενικά όλους που ξέρουν καλύτερα. Αλλά μάθε κυρίως να μην τους δίνεις σημασία.

Και ένα τελευταίο σχόλιο. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Ξέρω χρόνος δεν υπάρχει για τα βασικά. Αλλά μην περιμένεις να φτάσεις στα όρια για να απομονωθείς, να κάνεις μια βόλτα μόνη σου, να διαβάσεις λιγάκι. Πάρε ένα τέταρτο όταν έρθει ο άντρα σου για μία βόλτα. Αυτό θα σε ανανεώσει, και θα βοηθήσει εκτός από εσένα και τους δικούς σου.

Φιλικά
Χρήστος

to Katerina's blog είπε...

@χρήστο μου σε ευχαριστώ πολύ
αλλά σίγουρα ξέρεις πως η λέξη ξεκούραση είναι πια άγνωστη για εμένα..όταν δεν υπάρχει βοήθεια,δεν υπάρχει χρόνος,δεν υπάρχει ξεκούραση.
Ο μπαμπάς μας αγωνίζεται μέρα νύχτα για την επιβίωσή μας και η εξάντληση είναι πλέον η κολλητή του!
Αλλα δεν μπορω να πω με στηρίζει καθε ωρα και καθε λεπτο..ακόμα και όταν είναι μακρυά μας.

Αλλά θα συμφωνήσω πολυ στο οτι πρεπει πλεον να κρωατάω αποστάσεις ασφαλείας!!!!!!!!!
Απο όλο το κόσμο όχι μόνο απο τους άμεσους συγγενεις...

to Katerina's blog είπε...

melaki μου ...
σ'αγαπώ πολύ!

mel's είπε...

Αμοιβαία τα αισθήματα........ Κατερινάκι μου !!!!!!
:-)))))

marina είπε...

Κατερινα,επεσα τυχαια στο blog σου και διαβαζοντας την αναρτηση σου ηταν σαν να διαβαζα για τον εαυτο μου!!Ολα αυτα για το μωρο που δεν στο κρατανε,ολα αυτη η πεσμενη ψυχολογια,ημουν ετσι 4 ολοκληρα χρονια.Αποδειχτηκε μετα οτι επασχα απο επιλοχια καταθλιψη.Ακολουθησα ομοιοπαθητικη,ασχολουμαι και με κατι για τον εαυτο μου κια αρχισα να βρισκω ξανα την μαρινα που εχασα.Σου ευχομαι αληθινα,να βρεις τον εαυτο σου για να εισαι καλα με το μωρακι σου και τον αντρα σου.

to Katerina's blog είπε...

marina μου
περασες δυσκολα και αυτο ειναι ασχημο ειναι τοσο γλυκο να εισαι μανουλα και τιποτα δεν πρεπει να το χαλαει αυτο.
Οχι εγω δεν ειμαι σε τετοια φαση.
Δοξα το Θεο με τον αντρα μου τα παω πολυ καλα ειναι για μενα μεγαλο στηριγμα και η ζωη με το μωρο μου ειναι πολυ ομορφη απλα παντα υπαρχουν δυσκολιες που σε κανουν πιο δυνατο και σου ανοιγουν λιγο ακομα τα ματακια!!

Σε φιλω γλυκα να περνας ...