είμαστε μονάχοι....

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010


Πέρασαν δυο μήνες.
Μπήκα εδώ μέσα και φύσαγα σκόνες και αράχνες..και να ταν μόνο εδώ..

Και αντί να έχω γεμίσει νέα κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχω τίποτα νέο και τίποτα ωραίο να σερβίρω αντίθετα έχω ένα τσουβάλι παράπονα και κάμποσα κιλά πίκρες.
Και εδώ είναι το μόνο ήσυχο μέρος που μπορώ να πω τα όσα νιώθω όπως τα νιώθω.
Λοιπόν έχω αρχίσει να φοβάμαι..
αρχικά το κόσμο.
Τελευταία δυσκολεύομαι πολύ να βρω έναν άνθρωπο που να έχει καλές διαθέσεις και λίγη θετική ενέργεια!Με αποτέλεσμα να φοβάμαι να ξεστομίσω και την καλημέρα.
Ναι,έκοψα και την καλημέρα με πολλούς γνωστούς και άγνωστους.Δεν το θεωρώ απαραίτητο πια να λέω "καλημέρα" και να με περνάνε για τρελή!Και φυσικά σπάνια να ανταποδίδουν!
Κατά δεύτερο έχω αρχίσει να φοβάμαι το κάθε αύριο που ξημερώνει!
Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο, τουλάχιστον έχουμε κάπως την υγειά μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό..Αν και μου φαίνεται πως αν πάω να κάνω αυτή την ειδική εξέταση που πρέπει θα αλλάξει κι αυτό!! Το σκέφτομαι συνέχεια αλλά δεν πάω ποτέ......!
Φοβάμαι..

Φοβάμαι την κούραση μου και όλα αυτά που με βαραίνουν,τις τόσες ευθύνες και το γεγονός ότι είμαι τόσο μόνη σε αυτό!
Σηκώνω ένα τεράστιο φορτίο ευθυνών χωρίς ρεπό και διάλειμμα και δεν υπάρχει πουθενά ένα χέρι βοηθείας!
Περίεργο και άδικο μαζί εγώ να τρέχω και να βοηθάω τους πάντες και για εμένα κανείς ..
κανείς...
Ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι δυσανασχετούν ακόμα και σε αυτή τη λίγη βοήθεια που μου προσέφεραν!
Και έτσι ξαφνικά σήμερα το να κοιμάται το μωράκι μου εκεί κανένα μεσημέρι έγινε πρόβλημα,έγινε κόλλημα στο πρόγραμμα της γιαγιάς γιατί είχε να πάει μια επίσκεψη!!!!!!!
Θα μπορούσε να το είχε πει από την αρχή και όχι να πει όλα αυτά που είπε όταν έτρεξα με την ψυχή στα πόδια για να τον πάρω.
Κουβάλαγα το παιδί στα χέρια και την τσάντα του στην πλάτη και παράλληλα προσπαθούσα να κατεβάσω το καρότσι ολομόναχη απ τα σκαλιά..και όλο αυτό γιατί ? Για μία επίσκεψη ή γιατί απλά είμαι βάρος!
Πήρα το παιδάκι μου μισοκοιμισμενο και με τα πυτζαμάκια του και το έφερα σπίτι μας...
Ούτε γεια δεν μου είπαν ,λες και έφυγε από πάνω τους ένας ανεπιθύμητος.
Αυτή ήταν όλη κι όλη η βοήθεια με το παιδί το να κοιμάται εκεί κάνα μεσημέρι για να μπορώ εγώ να κάνω τις δουλειές του σπιτιού!
Πάει κι αυτό...
Αλλά γιατί? Γιατί τι κακό κάνει ένα μωράκι όταν κοιμάται ...απλά χρειάζεται ησυχία και αυτό μάλλον είναι πρόβλημα!
Ίσως για αυτό και προτιμάνε τη φασαρία καλύτερα που προκαλούν τα ανίψια μου από την ησυχία που χρειάζεται ένα μωράκι!!
Τα ανίψια μου μπορούν να μείνουν εκεί για ώρες αλλά και για μέρες ενώ εμείς και οι δύο ώρες πολλές είναι!! Και πάνε κι αυτές!
Και ακούω και τα σχόλια...ότι έκανα το παιδί μου μαμάκια!
Γιατι σαν τι άλλο θα μπορούσε να γίνει?Τι άλλο έχει εκτός από τη μαμά του??
Έχει μήπως τη γιαγιά που θα το πάει βόλτα στις κούνιες?
Έχει μήπως το παππού του?
Ένα μπαμπά έχει που αν προλάβει θα τον δει και μια μαμά να την τρώει στη μάπα όλη μέρα!
Μαζί παίζουμε,γελάμε,ξυπνάμε,κοιμόμαστε,τρώμε,κάνουμε μπάνιο,πάμε στη τουαλέτα,τις τράπεζες,στο σούπερ μάρκετ,παντού μαζί γιατί η μαμά δεν έχει καμία βοήθεια καμία νταντά αλλά και κανέναν άλλο να μπορεί να αναλάβει το μωρό της..αλλά και πάλι για άλλη μια φορά η μαμά φταίει που το παιδί έγινε μαμάκιας!
Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι,εγώ έχω εκείνο κι αυτό εμένα!
Εκεί τρέχω για αγκαλιά ,για ένα φιλί,για ένα χάδι για ένα γλυκό λογάκι..εκεί σε εκείνο!
Παρόλα αυτά όμως δεν νιώθω καλή μαμά πάντα!
Σήμερα με το που γύρισε ο άντρας μου άνοιξα την πόρτα και έφυγα σε κακά χάλια ήθελα να βρω ένα μέρος απλά να κλάψω ....κάτι που δεν μπορώ να κάνω μπροστά στο παιδί μου!
Πήγα και βρήκα ένα παγκάκι που δεν το έβλεπαν τα φώτα και εκεί έλιωσα στο κλάμα..
στέγνωσαν όλα μέσα μου κοίταγα γύρω μου μπας και ενδιαφερθεί κανείς αλλά κανείς δεν πέρναγε από αυτή τη σκοτεινή γωνία!
Δεν ξέρω ...απλά να ήθελα να νιώσω πως δεν είμαι μόνη μου!
Αλλά όσο κι αν το ήθελα αυτό το συναίσθημα δεν άλλαζε.....

Γύρισα σπίτι και βρήκα τις ευθύνες μου να με περιμένουν,πιάτα,μπάνιο το μωρό,πλυντήρια και άλλα πολλά..δεν είχα κουράγιο ούτε να το συζητήσω..
Ο άντρας μου λιώμα στη κούραση στεκόταν με το ζόρι αλλά έπαιζε με το μωρό..κι όμως για κάποιο λόγο ένιωθα ακόμα μόνη...
Σκέφτηκα πως ακόμα κι αυτός που κάνει μια τόσο κοπιαστική δουλειά κάποτε σχολάει και το βράδυ κοιμάται ανενόχλητος ...εγώ???
Τι κάνω εγώ? Είμαι όρθια όλη μέρα ,γυρνάω σαν τη σβούρα και τη νύχτα σηκώνομαι 3-4 φορές γιατί κλαίει το παιδί...και άρχισα τα παράπονα..η ατμόσφαιρα βάρυνε και όλα χάλασαν...
Και πάλι νιώθω μόνη...αλλά τώρα νιώθω διπλά μόνη...
Πριν λίγο πήγα πάνω από την κούνια του μωρού...τα μάτια μου έτρεχαν και κράταγα την ανάσα μου να μην τον ξυπνήσω...

Ήθελα να του πω δυο λόγια : συγνώμη για σήμερα ...που σε ταλαιπώρησα τόσο δεν το ήθελα..δεν έφταιγα...συγνώμη που έφυγα έτσι αλλά είχα τόση ανάγκη να κλάψω και αυτό το θέαμα δεν είναι για τα ματάκια σου..συγννώμη που τα θαλάσσωσα ....αύριο θα είμαι μια καλήτερη μαμά και αυτό για εσένα μόνο...γιατί μόνο εσένα έχω...σ΄αγαπώ...

Χίλιες σκέψεις έχουν βαρύνει το κεφάλι μου και ύπνος δεν μου κολλάει ,θέλω να φωνάξω στο μπαλκόνι << βοήθειααααα>> μήπως και με ακούσει κανείς αλλά ειμαι σιγουρη πως κανείς δεν θα χαλαστεί για εμένα...